[jussti]

Wczoraj od rana mamę głowa "tupała" jak to określiła.

Wieczorem dodatkowe atrakcje rodzinne, bo wylądowałam z córką na SORze.
więc dała rodzince dodatkową dawkę nerwów.
A o 3:30 jechałam uśpić sunię 14 letnią i to widziałam mamę już totalnie przybiło.

Od rana spokojnie.

[Judita]

Zawsze tak jest że jak się psuje to wszystko naraz... ale pamiętaj że życie to sinusoida i z czasem będzie o wiele lepiej

[jussti]

Judita na razie i tak dna tej sinusoidy nie osiagnełam.
Mam nadzieję, że już niewiele się na to dno złoży.

[ktosik27]

Mój Tata zawsze mawiał "Jedna bida nieporadzi, aż się siedem zgromadzi".
Tak samo i u Ciebie, uszy do góry Justynko :-)!
Wyswiechtane może hasło ale co Cie zabije to Cię wzmocni.

[jussti]

Janusz dzięki za wsparcie :D
faktycznie co mnie nie zabije to wzmocni przecież, śmieję się, że ostatnio nic mi nie wychodzi.
Chciałam sobie dzisiaj kupić nowy tel, bo stary pada i co ... pół godziny obsługi w sklepie i okazuje się że tel nie ma i nie da się zamówić.
Wyszłam śmiejąc się.

[ktosik27]

Ja też, mimo że Tata już odchodzi 96% dnia śpi niepoddaje się :-) nawet pracuje kolo domu, jednocześnie staram się spędzić jak najwięcej czasu z Nim. Kiedyś w sierpniu były upały i była jakas praca fizyczna na dworze, nie powiedział wprost idź Janusz, tylko płakał, dopiero jak poszedłem uśmiechnal się i zjadł normalnie obiad :-) około miesiąca temu zapytal "kiedy jest święto" chodziło Mu o 11 listopada. Zobaczymy czy szykuje jakąś niespodzianke. Mimo, że sam codziennie płacze, nie mając wsparcia u żony, przy Nim chwytam sens życia. I zawdzięczam Mu wszystko.
Justynko rób to samo spędzaj jak najwięcej czasu z Mamą jednocześnie pokazując Jej swoim zachowaniem,że dasz radę ogarnac wszystko jak Jej zabraknie. Wtedy będzie z Ciebie naprawdę dumna.

[jussti]

Mama wczoraj znowu "rozbita" była i głowa bolała.
Po południu odwiedziła nas ciocia taka jej przyjaciółka z lat szkolnych i trochę odżyła, ale później odpoczywała.

Ja jakaś wypruta z emocji jestem.
Pewnie za kilka dni "pęknę" i się po kątach z płaczem będę kryła.

[marzena66]

jussti,
nie trzymaj emocji, wypłacz się, wyrzuć z siebie, trzeba dać im ujście.
Takie wizyty na pewno są w jakimś stopniu miłe ale dużo kosztują chorego.

[jussti]

marzena66 problem w tym, że nie umiem się wypłakać
czuję się dziwnie, obca w swoim ciele normalnie

Są osoby których do Mamy nie dopuszczam i odmawiam odwiedzin i już

[marzena66]

jussti,
Reakcja organizmu na sytuacje stresowe może być różna, jeden płacze cały dniami, inny dusi w sobie i jeszcze masa innych reakcji. Ty musisz znaleźć swoje rozwiązanie co uwolni Cię od tego stanu "obcego" jak go określiłaś, chyba że czujesz się z takim stanem w miarę dobrze to jest wszystko ok. Nie ma co ukrywać, każdy z nas ma w sobie dużo emocji a takie sytuacje w jakich tutaj się wszyscy znajdujemy odbijają się na naszym zdrowiu wcześniej czy też później.

Jak to ja określam, są osoby toksyczne i nie zawsze Ich obecność jest potrzebna. Zawsze warto zapytać mamę czy ma ochotę się z kimś spotkać, porozmawiać, będzie to jakaś forma spełnienia mamy zachcianek a to przecież teraz najważniejsze.

Trzymaj się dziewczyno.

[jussti]

No dałąm upust emocjom
Nie mogę się widywać z moim ex
Masakra

Wczoraj zawiozłam mamę na rediagnostykę po chemii
Weekend już cały w nerwach
w niedzielę nie chciała nawet jeść ze zdenerwowania
w poniedziałek schodziła z 4 odpoczynkami z VI piętra (mamy remont windy)
wyraźnie gorzej oddycha
trzęsą jej się ręce
w szpitalu byłyśmy na 9
pech chciał, że akurat na sali gdzie mama miała leżeć zmarła pacjentka
widok straszny, od razu pomyślałam, że mnie to też czeka i będę siedzieć tak sama przy mamie
ale szybko te myśli odpędziłam
także mama dostała łózko dopiero po 14 i to jak delikatnie się przypomniałam pielęgniarce
ja rozumiem, że wszystko wymaga czasu, ale takie sytuacje powinny być inaczej rozwiązywane
nie wiem jakie są procedury, ale to ja poprosiłam o parawan żeby ta rodzina która była ze zmarła miała strefę prywatności, a i dla pozostałych pacjentów to niekomfortowa sytuacja - ja zabrałam mamę na świetlicę i tam tyle godzin siedziałyśmy.

Dzisiaj mama ma mieć badania.
Wyniki najwcześniej jutro.
Siedzę jak kłębek nerwów.
Domowo też nerwowo.

[Małgosia81]

Współczuję kochana. Ja przeżyłam to od tej drugiej strony siedziałam przy mamie gdy odchodziła i gdy przestała oddychać dwie jej sąsiadki o połowę starsze pomodliły się i dziękowały Bogu za taką cichutką śmierć i prosiły o taką samą. Nie będę pisać więcej bo wy jeszcze walczycie, jeszcze jest leczenie... Trzymaj się

[magda88]

jussti, znam to, gdy Tato został przyjęty pierwszy raz na oddział onkologiczny celem drenażu otrzewnej też czekaliśmy 8h na łóżko po zmarłym, Tacie nic innego w głowie nie siedziało jak to, że jego pewnie też ze szpitala ,,nogami do przodu wywiozą" i cały jego pobyt tam był pod znakiem łez i obrazy nawet na Boga, że co on mu zrobił, że taki koniec go czeka. :(

Jak Tato zmarł w HS mając na sali 2 innych pacjentów w miarę kontaktowych też czekaliśmy około 5h na transport, niestety formalności człowiek nie przeskoczy i pewnie w szpitalu było tak samo.

Wspieraj mamę, bądź przy niej, na pewno ją to podbuduje. Ściskam serdecznie i wspieram myślami!

[marzena66]

jussti napisał/a:

ale to ja poprosiłam o parawan żeby ta rodzina która była ze zmarła miała strefę prywatności

I to mnie przeraża w szpitalach i bulwersuje. Wiadomo, że ludzie tam umierają, sama byłam świadkiem nie jednej śmierci w szpitalu czy też toalety pacjentów i są to sytuacje przerażające, żadnej intymności, żadnej pokory, żadnego poszanowania dla osoby umierającej jak i rodziny towarzyszącej. Ja wiem, że pacjentów są setki, personel medyczny ograniczony ale choćby parawan jak nie ma izolatki w czasie agonii/śmierci czy taka toaleta pacjenta. Nie tak powinno być, to są ludzie, którzy mają swoją godność, wstyd, cierpienie i powinno się to szanować.
Co do czekania na łóżko w szpitalu to też czekaliśmy na krześle albo na łóżku do przewożenia chorych godzinami. Samo życie. Przechodzisz to co wiele z nas przeszło.

Trzymaj się, zdarzają się też cudowne Anioły, które pomagają nam w tym trudnym czasie.

[jussti]

Małgosia, Magda, Marzena dziękuję.

Byłam już u mamy, ale oficjalnych wyników nie ma.
Wszystko w rękach onkologa - zadecyduje o dalszym podawaniu chemii czy już nie.
Nie podoba mi się mamy oddychanie, ale mamy tak naprawdę nikt nawet nie badał osłuchowo.
I poprosiłam o zlecenie na perukę.
Byłam u psychiatry.
Pogadałam sobie i spokojniejsza jestem, bo wiem, że przynajmniej od strony mojego zdrowia psychicznego jestem bezpieczna - bałam się, bo mój ex podejrzewał u mnie depresję, nawet głos mu drzał jak o tym rozmawialiśmy wiec odrobinę się przejmuje moim losem, aczkolwiek oby nie wykorzystał tego przeciw mnie.
A dzisiaj ide z synem na mecz siatkówki. W końcu spędzimy czas razem.
Taty stresy staram się ignorować - w sensie wyżywania się na mnie.