[JustynaS1975]

stefanek napisał/a:

Cytat: Tak sie zastanawiam czy kontrole u dermatologa wystarcza? Mysle ze u psychologa by ci sie przydaly.

Myszko, proszę nie obraź się na mnie, ale akurat to jest dobra rada. Czytam twoje posty i taka pomoc by Ci się przydała.
Dobra pomoc psychologa/psychonkologa plus Twoje otwarcie się na tę pomoc może Ci pomóc.


PS. w najbliższym czasie wydzielę Ci wątek niemerytoryczny

[myszka]

Alez ja sie nie obrazam. Juz wielkokrotnie pisalam, ze chodzilam i do psychiatry i do psychologa. Niestety nie pomoglo. Mieszkam w malym miasteczku, gdzie lekarze nie maja doswiadczenia jesli chodzi o choroby onkologiczne. Nawet DSS dala mi namiary na super psychologa. Niestety w Warszawie. Ze wzgledu na odleglosc nie moglam skorzystac. Straram sie radzic sobie z choroba raz lepiej raz gorzej zreszta czytajac wpisy na forum nie jestem jedyna, ktora sie martwi.
Jakby nie bylo choroba nowotworowa to nie kaszel czy katar. Mysle ze, kazdy no prawie kazdy kto przezyl to pieklo na wlasnej skorze martwi sie. Ale nie kazdy o tym pisze. W kazdym razie wielkie dzieki za wszelka pomoc. Postaram sie nie zasmiecac forum swoimi pytaniami. Dziekuje wszystkim i pozdrawiam.

[JustynaS1975]

myszka napisał/a:

Postaram sie nie zasmiecac forum swoimi pytaniami

Nie chodzi o zaśmiecanie forum, tylko żeby Ci pomóc i żebyś Ty sobie pomogła.

[myszka]

Jesli bede uwazala, ze nadszedl czas, aby skorzystac ponownie z pomocy psychologa to skorzystam.
Dziekuje.

[OptymistycznaLenka88]

Myszko bardzo się cieszę, że jesteś już na etapie stabilizacji. Twoja radość jest też moją radością, bo pomaga mi to nie tracić nadziei. Bardzo się cieszę

Rozumiem Stefanka, każdy z nas jest rozgoryczony i bywa przygnębiony swoim zdrowiem, ale to nie ma znaczenia, kto jaki miał naciek. Choroba spadła na nas wszystkich tak samo nieoczekiwanie i każdy musi się z nią mierzyć. Jeszcze raz - gratuluję i trzymam kciuki, żebyś już nigdy więcej nie musiała przejmować się czerniakiem. Żeby pozostało tylko ostrzeżenie przed opalaniem. Arystokracja jest blada

Mam też pytanie a propos psychologa. Sama ostatnio faktycznie ciężko przeżywam swoją chorobę i skontaktowałam się z psychologiem szpitalnym. Niestety uważam, że nic na tym nie zyskałam. Od znajomej dostałam kontakt do jakiegoś podobno dobrego psychologa, ale te szpitalne trochę mnie zniechęciły. Nie wiem czy opłaca się udać do psychologa, szczególnie że ta wizyta byłaby już płatna. Czy wam pomógł psycholog?

[myszka]

Bardzo dziekuje za dobre slowa.Jesli chodzi o psychologa to jedynie moge wypowiedziec sie o swoim przypadku.Absolutnie nie chce oceniac wszystkich.Mieszkam w malym miasteczku i wszyscy o wszystkich wszystko wiedza,a choroba nowotworowa to sensacja.Tak wiec do psychologa trafilam oczywiscie prywatnie kilkadziesiat kilometow od miejsca zamieszkania.Przyjela mnie bardzo mloda pani doktor,ktora nie miala zbytniego doswiadczenia jesli chodzi o osoby z przeszloscia nowotworowa.PO opowiedzeniu swojej historii z czerniakiem pani doktor przez 40 min zastanawiala sie, czy czasem nie ma podejrzanych znamion.Tak zakonczyla sie moja wizyta.Potem probowalam jeszcze gdzie indziej, ale tez nie bylo to czego oczekiwalam.Potem trafilam do psychiatry, ale to juz inna historia.Oczywiscie probuj moze w Twoim przypadku bedzie inaczej i trafisz do lekarza z prawdziwego zdarzenia czego z calego serca Ci zycze.

[DulceAmargo]

warto się udać do psychoonkologa, który ma doświadczenie z pacjentami z chorobami nowotworowymi

[myszka]

Ja narazie pozostane na takim etapie jakim jestem.Troche sie zrazilam i jest jak jest czasem lepiej ,czasem gorzej.Nawet ostatnio bedac z mama na kontroli u onkologa spotkalam kilka osob ,ktore maja te same leki ,obawy,a jak cos zaboli to strach czy czasem choroba nie powrocila, takze nie jestem odosobnieniem.

[eweluta]

Wydaję mi się,że nasze rozczarowanie po wizycie u psychologa wynika z wygórowanych oczekiwań.Idąc do psychologa oczekujemy,że przestaniemy się bać,że wyjdziemy i będziemy mogli żyć uśmiechnięci.
Niestety tak się nie dzieje,gdyż w nasze życie wpisany jest,tak jak milość,radość,tak i strach.Tylko ludzie z jakimiś zaburzeniami nie odczuwają strachu.
Kiedy zachorujemy,my czy nasi bliscy ten strach jest nasilony.
Normalną rzeczą jest,iż boimy się choroby,śmierci...
Kiedy czytamy na forum,że komuś się pogorszyło,ktoś odszedł-wpadamy w panikę,czy i kiedy nas to też spotka.
Wydaję mi się,że psycholog potrafi pomóc przejść łagodniej przez ten strach lecz nie potrafi sprawić,że nagle zaczniemy żyć tak jak przed chorobą.