[Moon113]

Ola Olka, marzena66,
Cukier jest pod kontrolą, mama jest na insulinie, w zasadzie od 10 lat, teraz ma zwiększoną dawkę .
Dziękuje za sprowadzenie mnie na ziemię , bo cały czas mam wrażenie że jestem podła, że mamę tam trzymam. W każdym razie wzięłam 2 tyg urlopu i zabieram ją do domu na trochę.
Może jakoś to przejdziemy razem, mam dostać skierowanie do powrotu w razie gdyby stan się pogorszył.

[marzena66]

Moon113 napisał/a:

Dziękuje za sprowadzenie mnie na ziemię , bo cały czas mam wrażenie że jestem podła

Nie oceniaj się tak, ten kto nie miał do czynienia z tą chorobą, kto nie opiekował się osobą obłożnie chorą nie ma prawa nikogo oceniać więc nie przejmuj się równiez opiniami ludzi typu sąsiad, sąsiadka, rodzina. Nie każdy jest na tyle silny żeby opiekowac się tak obłożnie chorymi osobami, nawet niektórzy boją się cokolwiek zrobić w trosce o to, że zaszkodzą. Taka moja krótka historyjka. Opiekowałam się sama teściową chorą na raka, po 2 wylewach to jak przyjeżdżali z hospicjum to nie litowali się nad moją teściową tylko nade mną bo wyglądałam strasznie, wykańczało mnie to fizycznie i psychicznie, przy swoim wzroście 170 ważyłam 41 kg, to jest bardzo ciężka i wyczerpująca funkcja, opieka, zwłaszcza jak ma się słabszą psychikę i chce się za wszelką cenę ulżyć osobie chorej. Nie możesz siebie za nic winić, życie toczy się dalej a my mamy za zadanie pomóc na ile się da, ulżyć na ile się da ale również dbać o siebie.
Jak mama chce i się nadaje i Ty masz taką potrzebę to oczywiście zabierz mamę ale jak będziesz czuła, że nie dajesz rady, że mamie gorzej to niech mama będzie tam gdzie będzie Jej lepiej, gdzie pomogą Jej przetrwać ten ostatni czas bez bólu i cierpienia.

Trzymaj się

[Moon113]

Niestety mama nie wyszła do domu stan się nagle pogorszył, neurolog powiedziała że jest progresja choroby i że bardzo długo i tak było za dobrze.
Teraz to tylko czekać na najgorsze.
Niby jestem przygotowana psychicznie ale i tak bardzo boli taka wiadomość....

[marzena66]

Moon113 napisał/a:

Niestety mama nie wyszła do domu

Nie martw się tym, lepiej jak mama w takim stanie jest pod fachową opieką, sama mogłabyś się przerazić jak coś by się zaczęło dziać, tak widocznie miało być.

Moon113 napisał/a:

Niby jestem przygotowana psychicznie ale i tak bardzo boli taka wiadomość....

Nawet jak wiemy, że koniec jest bliski i czasami jak widzimy, że pacjent okrutnie cierpi a śmierć byłaby wybawieniem to i tak cierpimy i tak nigdy na to nie jesteśmy gotowi, u kazdego tak samo to działa.

Bądź z mama jak najwięcej, poświęcaj Jej czas, niech wie, że jesteś, że kochasz, niech czuje Twoją opiekę, tylko tyle lub aż tyle możesz zrobić.

Życze Ci ogromnych sił zwłaszcza tych psychicznych.

[basik78]

Moon113, kochana ja również jak Marzenkażyczę Ci wytrwałości i ogrom sił.
Mamę masz pod fachową opieką a Ty bądź - po prostu bądź i kochaj....
Mocno mocno Cię przytulam

[Ola Olka]

Moon113 napisał/a:

Niby jestem przygotowana psychicznie

Na to niestety nie da sie tak naprawdę przygotować. Mnie też się wydawało że wiem co nas czeka ale było inaczej. Trzymaj się . Myślami jestem z tobą...
Pozdrawiam serdecznie