Znalezionych wyników: 21

Witam Cię Romku!
Cieszę się bardzo, że choroba zatrzymała się w miejscu i jest stabilizacja:) To naprawdę dobra wiadomość.
Pozdrawiam Cię cieplutko w te chłodne już dni i życzę szybkiego powrotu do jak najlepszej formy!

Marcinie!
Wiem, że to dla Was obojga bardzo trudny czas, ale nie poddawaj się. Fakt, że dziewczyna teraz Cię odrzuca jest jednym z przykładów na to, że nie chce być dla Ciebie ciężarem, bo Cię naprawdę kocha.Ale niech Cię to nie załamuje.Wiedz, że choroba nowotworowa ma to do siebie, że występują w niej takie właśnie okresy załamania, ale po nich często wychodzi też słońce.Być może Twojej dziewczynie potrzebny jest psycholog?Może przed jakąś kobietą mogłaby się otworzyć( jakaś przyjaciółka, matka, lekarz), może byłoby jej łatwiej ze względu na to, że są to "kobiece sprawy". A może zasugeruj jej delikatnie, że istnieje takie właśnie Forum, gdzie ludzie są bardzo pomocni i przede wszystkim życzliwi. A nade wszystko rozumieją drugą osobę borykającą się z taką właśnie chorobą, gdyż akurat sami przez to przechodzą, lub ktoś z najbliższego otoczenia choruje.teraz nikt lepiej nie zrozumie Waszych problemów niż ludzie mający podobne problemy.
Mi osobiście to Forum bardzo pomogło, gdy chorowała moja mama.Przede wszystkim dało olbrzymie wsparcie i umocniło mnie psychicznie.
Walcz o nią, bądź blisko, nie pozwól się odepchnąć, a gdy wywali Cię drzwiami, to wracaj oknem!!!
Gdy już zorientuje się że tak bardzo Ci zależy i jesteś nieugięty, przekona się że może na Tobie polegać, opowie ci wszystko, ale to może potrwać.Dla kobiety są to dość krępujące sprawy.
Pozdrawiam i trzymam kciuki!

Romku!Pozdrowienia z Piotrkowa Tryb.!!!

Cieszę się Romku, że dobre wieści od Ciebie płyną!!!Pozdrawiam cieplutko i życzę możliwie jak najmniej skutków ubocznych chemii!

Witaj Romku!
Mimo, iż nie zawsze piszę, wiedz, że zawsze jestem, zaglądam i pamiętam o Tobie.Wiesz, że kibicuję Ci szczególnie, bo jesteś dla mnie taką perełką na tym Forum.Uwielbiam Cię czytać, bo to co piszesz czyta sie łatwo, lekko i przyjemnie, mimo iż problem zdrowotny ogromny.
Życzę wytrwałości w walce z chorobą, sił, wsparcia z każdej strony i duuuuuuużoooooo zdrowia, gdy już osiagniesz cel.Teraz nie masz wyjścia.Musisz wygrać!!!Przytulam Cię bardzo mocno.I pamiętaj jestem z Tobą całym serduszkiem!

Nasturcjo! Witaj ponownie!
Cieszę się, że mama po operacji dochodzi do formy. Pamiętaj, że im więcej opcji (jeśli chodzi o dalsze leczenie) wchodzi w grę tym lepiej. Jeśli możliwa była operacja, tzn. że istnieje duża szansa i jeszcze większe prawdopodobieństwo, że uda się Twojej Mamusi przeżyć jeszcze długie lata. Pamiętaj tylko, żeby nie zwlekać z czasem, bo to on tutaj odgrywa decydującą rolę i masz przykład mojej mamy do czego może doprowadzić odwlekanie sprawy w czasie.
Wierzę, że mama jest na tyle przytomna, że zda sobie sprawę z powagi sytuacji i będzie walczyć za wszelką cenę. Na szali stoi do wygrania życie!!! Pozdrawiam i życzę dużo sił dla Mamusi i szybkiego powrotu do formy!

Romku!
Ja sie wcale na Ciebie nie gniewam za slowa, które napisałeś w moim wątku. Wręcz jestem Ci wdzięczna, bo piszesz bardzo mądrze. Piszesz i uczysz. Może sie powtórze, ale jesteś mi tu potrzebny jak tlen do oddychania.Bardzo cenie sobie Twoje uwagi i zawsze wyciągam wnioski. Pewnych rzeczy niestety nie da się przeskoczyć, choć nie wiem jak byśmy tego chcieli. Zastanawiam się tylko co jest większym egoizmem: pozwolić naszym bliskim umrzeć czy też robić wszystko, żeby nie dać im odejść.Nie znam jeszcze rozwiązania.Ale na ta chwilę wiem, że zrobiłam wszystko, żeby mamie pomóc.

Tobie Romku życzę z całego serca abyś miał tyle sił ile będzie potrzeba, żeby przebrnąć przez chemioterapię, tyle wiary, ile tylko jest w stanie pojąć Twoja głowa i tyle miłości i wsparcia ile tylko są w stanie zapewnić Ci Twoi bliscy!!!I miej na uwadze również wsparcie nasze - Forumowiczów. Przytulam Cię cieplutko do serduszka i wierzę w Twoją siłę.

Romku!
Pamiętam doskonale o ty, że Ty pamiętasz i ja również pamiętam o Tobie i jestem z Tobą całym serduszkiem!Ślę przytulaki!!!

Boję się! Jutro przewożą mamę do Zgierza.Tam po badaniach będzia musiała przejść operację przerzutu przy kręgosłupie. To bardzo poważna sprawa.Mama się boi.Płacze.Obawia się, że gdy cokolwiek by się nie udało, nie będzie chodzić i wydaje mi się, że boi się, że stanie się dla kogoś ciężarem.Zawsze radziła sobie w życiu sama. Ale też widzę, że wiadomość o tym, że można ten guz operować dodała jej takiej nadziei i wiary, że bóle być może dzięki tej operacji znikną, bo cierpi bardzo, gdy ją boli. Wyzwoliła się w mamie również taka chęć walki.Teraz jej zdrowie i życie w rękach Boga i lekarzy. wszystkich, którzy tu zaglądają proszę o duchowe wsparcie, wiarę i moc pozytywnych fluidów!!!

Romku!
Uwierz, serce mi się rozdziera gdy patrzę na cierpienie Mamy, choć ona wydaje sie nie okazywać sojego przejęcia powagą sytuacji, nie potrafię nie okazywać przy nie swoich emocji.Tym bardziej dzisiaj, gdy szala się przeważyła.Sytuacja zaczyna się odwracać.Zamiast ja ją to ona mnie pociesza w tej sytuacji.
Może możesz służyć radą czym mogę Ją wzmocnić, bo nie bardzo chce jeść i jeszcze dziś, gdy ucieszyłam się że zjadła trochę swojej ulubionej zupy, to ją zwymiotowała w podwójnej ilości.Nutridrinkow nie chce pić za bardzo.Jutro USG.Znów się boję.
Romku!
Czekam jutro na choć odrobinę pozytywnych wieści od Ciebie.mam nadzieję, że lekarz zakproponuje Ci coś konkretnego.I wierzę, że choć Ty wygrasz!

Niestety moja radość była przedwczesna. Bóle nawróciły, ale wiadomo już bardzo dokładnie skąd pochodzą. Dziś Pani Ordynator powiedziała mi że rezonans magnetyczny kręgosłupa pokazał wielki guz przerzutowy, uciskający rdzeń kręgowy i grożący jego przerwaniem. Mają zrobić jeszcze raz USG jamy brzusznej i konsultować to z neurochirurgiem. Jestem załamana, bo mama jeszcze mowi, że boli ją kość udowa i kolano lewe. Wolę nie myśleć chyba co to może oznaczać. Ale nie wiem za nic w świecie jak mam uwierzyć w to że tracę ją z dnia na dzień. Tak bardzo ją kocham. mam tylko Ją.

Romku!
Życzę wytrwałości w walce!!!Wierzę, że jest jakieś dobre wyjście z tej trudnej sytuacji.Trzymam mocno kciuki za Twoją piątkową wizytę u onkologa.Pozdrawiam cieplutko!!!

Nasturcjo!

Dziękuję za te słowa.To forum daje mi siłę.Boję się jednak, że moja mama się nie zdecyduje na diagnostykę.Bo po co skoro onkolog postawił jej już diagnozę:" 6 m-cy życia bo guz nieoperowalny i najprawdopodobnie złośliwy"!!!
Jeśli chodzi o moje siostry, to to co robią nazwałabym raczej wygodnictwem, bo po co się czymś zająć jak można usunąć się w cień, a wszystkim zajmę się ja.Boli mnie to tym bardziej, że są w tym wszystkim bardzo wyrachowane, bo wyobraż sobie, że bezczelnie potrafiły poruszać już tematy majątkowe!!!Co kto weźmie i.t.p.!!!A przecież mama jest tu jeszcze i oby jak najdłużej mogła być.
Boję się najbardziej tego, że przyjdzie taki czas, że pewne decyzje związane ze stanem jej zdrowia, spadna na mnie, że to ja będę musiała być może w ostatniej chwili szukać ratunku i najlepszego rozwiązania, które i tak kiedyś okaże się nienajlepsze i to wtedy moje "siostry" będą miały najwięcej do powiedzenia.W zaistniałej sytuacji wolałabym chyba być z tym wszystkim sama, zupełnie sama.Przynajmniej nikt nie miałby kiedys do mnie o nić pretensji.

POZDRAWIAM!!!