[agamaz]

absenteeism napisał/a:

problem, z którym warto walczyć.

Dość dużo tych problemów mamy

absenteeism napisał/a:

O obawach zawsze warto powiedzieć,

jak najbardziej,decyzja będzie należała do lekarza.
A farmakologia,czy taka skuteczna? Tak dużo i tak leków przyjmujemy .

[absenteeism]

agamaz napisał/a:

Dość dużo tych problemów mamy

Niewątpliwie, i żadnych nie umniejszam
Jednak problemy psychologiczne wpływają nie tylko na psychikę - także na Wasz stan fizyczny. Początkowo obniżony nastrój, ciągłe zamartwianie się o nawrót choroby (które jest naturalne i każdy je tutaj rozumie) odczuwane są przez Waszą psychikę. Jednak mogą one wywołać też objawy somatyczne - bóle brzucha, ucisk w klatce piersiowej, inne objawy, które łatwo w takiej sytuacji wziąć za możliwe przerzuty, możliwą wznowę.
Kółko się zamyka - psychika nakręca fizyczność, która z kolei nakręca psychikę.

Oczywiście nie oznacza to, by w ogóle przestać się przejmować swoim zdrowiem, przestać zwracać uwagę na to, co dzieje się w organizmie - kontrola, obserwacja są bardzo ważne.
Jednak równie ważne jest, by w tym wszystkim po prostu nie zwariować

Czy farmakologia jest skuteczna - różnie. Bardzo często wystarcza po prostu rozmowa lub kilka spotkań z psychologiem/psychoonkologiem, czasem terapia. Farmakologia jest tylko jednym z możliwych rozwiązań, czasem niezbędnych.

[agamaz]

absenteeism napisał/a:

często wystarcza po prostu rozmowa lub kilka spotkań

nie zawsze jest z tym po "drodze"

[KlaWik]

absenteeism, Dzięki za to co napisałaś. Muszę koniecznie zdecydować się na wizytę. To mimo wszystko bardzo trudna decyzja. Już tyle przeszłam, że i z tym muszę się uporać.

[KasiaC]

Witajcie.
Od jakiegoś czasu podczytuje To Forum i dziś trafiłam na ten właśnie Temat-Moje nowe życie
Moja "przygoda z rakiem" rozpoczęła się w połowie października 2011 podczas corocznej wizyty kontrolnej u ginekologa-szok i załamanie, to pierwsze uczucia jakie miałam.
32 lata , 11 letni syn, mąż. Dwa tygodnie wcześniej pochowałam swojego ukochanego tatkę- po prostu koniec świata.
Latałam od lekarza do lekarza , robiłam szereg badań, aż w końcu trafiłam z całym kompletem na Wawelską-tam usłyszałam-"diagnoza- RSM IIB- niestety,na operacje za późno( tak wynikało z TK), teraz w grę wchodzi radiochemioterapia"-świat stanął w miejscu.
Odesłano mnie na Ursynów, gdzie wizytę ustalono mi na za tydzień.
To właśnie TEN DZIEŃ stawienia się na Ursynowie gdzie zrobiono szeregu badań i konsultacji był dniem , który dał mi nowa szansę.Z gabinetu wyszłam zapłakana, ale to były łzy szczęścia-zdecydowano się na operacje,która odbyła się 9 grudnia-dzień mojego nowego życia.
Obecnie jestem po brachyterapi i we wrześniu mam kolejną kontrolę.
Humor wrócił -może nie jest tak jak kiedyś ale jest i chęć życia ogromna.
Z samopoczuciem bywa różnie-czasami czuje się świetnie ,a czasami po japoński ;-) czyli Jako Tako.
Co do komentarzy ludzi z mojego otoczenia, opracowałam już parę odpowiedzi i czasami ogarnia mnie głupkowaty śmiech ,kiedy widzę spojrzenia ludzi, którzy przyglądają mi się bacznie jakby mi urosła dodatkowa para nóg albo ogon-a przecież jestem ta sama Kaśką, tylko z jednym doświadczeniem więcej w swoim bagażu doświadczeń.

[agamaz]

KasiaC napisał/a:

,kiedy widzę spojrzenia ludzi, którzy przyglądają mi się bacznie jakby mi urosła dodatkowa para nóg albo ogon-a przecież jestem ta sama

właśnie taka sama .Ci którzy na nas patrzą myślą zupełnie innymi kategoriami.
Ale myślę,że to problem tych zerkających "inaczej".Pozdrawiam CięKasiu .

[KlaWik]

KasiaC, Witam Cię.
Myślę, że my tak naprawdę jesteśmy inni. Wydaje mi się, że większość z nas przewartościowało swoje życie i może dlatego patrzą na nas jak na dziwaków. Ja łapię się na tym, że zamiast wykonywać prace w domu, które kiedyś musiały być zrobione, teraz idę z dzieckiem na wycieczkę, lub po prostu bawię się z nią tylko dlatego, że ważniejsza jest dla mnie jej radość, uśmiech i poczucie bezpieczeństwa. I tak na obiad jest jajecznica, a w zamian za to mamy cały zestaw biżuterii zrobionej z koniczyny. Ostatnio usłyszałam od znajomego, że tam gdzie mieszkam jest wysyp chorych na raka, zaczęłam się rozglądać i okazało sie, że miał rację. Jest nas spora grupa. zaczęłam się przyglądać ludziom i tak. Mój sąsiad ( rak płuc) wcześniej bardzo pracowity człowiek, cały czas coś robił, oprócz pracy zawodowej, pomagał synowi w jego firmie, oprócz tego reperował samochody. No po prostu tytan pracy od 5 rano do 24 na nogach, zawsze zajęty. Teraz ma czas na spacery z żoną po lasku, grę w piłke z wnukami, pogawędkę z sąsiadami o pogodzie ... .
Może dlatego jesteśmy dziwni, bo szkoda nam czasu na gonitwę.

[KasiaC]

KlaWik
Masz chyba rację. Ja po diagnozie, na wiele spraw zaczęłam patrzeć inaczej- hierarchia zadań codziennych zmieniła zdecydowanie kolejność. Są też rzeczy których bym nie odpuściła , a w tej chwili prawie wcale nie zwracam na nie uwagi....natomiast robię rzeczy o których wcześniej nie myślałam bo najnormalniej w świecie w tym "wyścigu szczurów" nie miałam czasu.

[KlaWik]

Witam `
Dawno nie pisałam ale dziś mam do wszystkich pytanie. Czy ktoś z was może mi napisać jakieś informacje o Doktorze Rafale Ulatowskim. W przyszły poniedziałek idę do niego na konsultacje w sprawie operacji. Może ktoś z Was miał przyjemność go poznać, może wiecie coś o jego "sukcesach"?
Każda informacja jest dla mnie bardzo ważna.