[Makta]

Witam Was serdecznie...
czytam ten watek i strasznie ciezko mi na sercu. MOj tato walczy z rakiem pluc i przerzutami (miedzy innymi do mozgu).
Od jakiegos czasu tutaj jestem i czytam wasze rady, wskazowki i opisy. MIalam wraenie ze to mnie wzmacnia. Ale...w niedziele tatoi trafil do szpitala z wysoka goraczka i biegunka. Jest w kiepskim stanie. NIestety nie moge byc blisko poniewaz mieszkam za granica...slucham mamy, jej opisow stanu i zachowan taty. Szukam tutaj podobienstw ale truopisc to na odleglosc. Czekam na znak od mamy kiedy rzyleciec...jestem gotowa...ale nie o tym chcialam pisac....zastanwiam sie czy w ogole jest mozliwosc przygotowania na najgorsze. Mam wielka nadzieje ze to jeszcze nie teraz , ze tato jeszcze nedzie walczyl i dopuki byl w domu bylam troszke spokojniejsza. Teraz gdy jest w szpitalu i slysze co sie dzieje nie moge znalezc sobie miejsca, nie moge sie na niczym skupic...
Jak sobie radzic z emocjami, gdzie szukac sil??? Do niedzieli wydawalo mi sie ze jestem silna, daje rade...dzisiaj mam wrazenie ze nad niczym nie panuje, ze zaczynam panikowac i strasznie sie bac tego co nieuniknione...jak z tym zyc??? Jak sobie radzic???

[baryz1]

Makto ,na tę sytuację nie da się przygotować .....to musisz przeżyć sama i sama sobie z tym poradzić.Masz gorzej niż ja bo jesteś daleko o domu ,kiedy mój Tato bywał w szpitalu {oddalonym o 20km} zawsze kiedy zadzwonił mój telefon dostawałam dreszczy i serce mi stawało gdy był w domu { a miałam to szczęście ,ze mogłam się nim opiekować w domu]byłam spokojniejsza ;chodz widziałam że odchodzi .Widząc jak ten cholerny rak go wyniszcza ,w końcu modliłam się by odszedł i nie cierpiał .........Nie zasłużył sobie na takie cierpienie
Jak już napisałam wcześniej mnie daje spokój ,fakt że mogłam Go trzymać za rękę gdy odchodził powtarzałam by się nie bał i nie martwił .......mam wrażenie ,że odszedł właśnie dlatego spokojnie
Trzymam kciuki za twego Ojca i za ciebie .....

[Mordoklejka]

Makta, Kochanie, niestety nie ma recepty na to, jak się do tego przygotować...

Przed Tobą trudny czas, wielu z nas to przeżywało, każdy pewnie na inny sposób. Jedyne, co mogę Ci poradzić, tak z własnego jakiegoś tam doświadczenia, to to, byś pozwoliła sobie na przeżywanie wszystkiego tak, jak Ty to czujesz, tak, jak chcesz. Ja wszystko w sobie tłumiłam, chciałam być jak "superwoman", chciałam pokazać jaka to jestem dzielna i owszem - innym się wydawało, że taka właśnie jestem, ale później to wszystko zaczęło puszczać i teraz wcale nie jest tak łatwo, jakby mogło się wydawać.

Jeśli nadejdzie chwila, kiedy pojedziesz do Taty to czerp z tego jak najwięcej, bądź z nim, jeśli jest coś, co chciałabyś mu powiedzieć - powiedz. Wydaje mi się (choć mogę się mylić), że zawsze jest takie poczucie, że mogło się coś lepiej, mogło się coś bardziej, inaczej, mocniej, więcej. Ale cokolwiek zrobisz nie wbijaj się później w takie poczucie winy, bo to ani Tobie, ani Wam w niczym nie pomoże.

Po prostu bądź. Myślą, słowem. Jeśli przyjdzie czas - także ciałem. Po prostu bądź.

Trzymaj się, Kochana. Jesteś bardzo dzielna!!

[Makta]

Wlasnie MOrdoklejko...mam ten sam problem. Diagnoza taty ciagnie sie od wrzesnia poprzedniego roku. Byly wzloty i upadki. Poczatkowo plakalam, potem przeszlam w tryb dzialania i bycia silna...teraz po tych kilku miesiacach gdy sytuacja zaczyna sie zmieniac na gorsze czuje ze emocje biora gore.
I zaczynam miec mniej sil na bycie silna i usmiechnieta i pogodzona...
Kazdy ma prawo do slabosci, do placzu...musze sobie odpuscic. Na swiecie nie ma ani superwonam ani superman....ech

[soraj]

Wiem jak sie przezywa bedac daleko, wiem jakie filmy mozna sobie krecic, pamietaj porozmawiasz przez telefon Tata bedzie w kiepskim stanie wiec od razu dol, strach, leki a jak ktos jest blisko to moze przynajmnej pomoc natomist z daleka tylko wlosy rwac z glowy i sie nakrecac. Wiem jak Ci ciezko. Straszna to jest choroba i dla cierpiacych i dla bliskich.
Co do przygotowywania sie ciezko nigdy nic nie wiadomo co sie stanie jak kiedy.
Ja jak naczytalam sie watku o umieraniu to wszystkie objawy widzialam u Taty juz pol roku przed smiercia wiec nie trzeba panikowac. Wierz mi jak nastapi pogorszenie bedziesz o tym wiedziec poniewaz bliscy to zauwaza natomiast jesli cos sie pokreci nagle to chociaz bys byla kolo Taty w domu nie bedziesz w stanie pomoc. Na te uklady nie ma rady. I to akurat trzeba zaakceptowac,ze wszycy kiedys odejdziemy na raka, palec, czy tez inna przypadlosc. Tego nie mozna kontrolowac nie jestesmy w stanie. Jak wybije godzina nie ma odwrotu. Trzeba tylko zapewnic my jako dzieci zeby to wszystko odbylo sie spokojnie i z godnosci.