[postangeti]

Mam 33 lata i szukam przyjaźni. To straszliwe choróbsko zabrało mi jedynego przyjaciela jakiego w życiu miałam... Inni ludzie mają ich więcej, umawiają się, spotykają, wiszą na telefonach. Ja nigdy nie czułam się uboższa przez to, że mam tylko jednego przyjaciela, uważałam się za szczęściarę:) A teraz jestem samotna, tak strasznie samotna w swej tęsknocie i rozpaczy, że przerastają mnie najprostsze czynności, ot poskładać pranie...dziś nie dałam rady. Beznadzieja. Wiem, że większość z Was ma o wiele poważniejsze problemy, ale nic na to nie poradzę, że czuję się tak jakby mi ktoś siłą oderwał kawałek serca...

[JustynaS1975]

Pani Ewo, powoli. Wiem, że to bardzo trudny czas dla Pani, ale proszę sobie dać czas na żałobę. Jak nie teraz, to te emocje związane ze stratą po Mamie odezwą się kiedy indziej.
Ależ Pani problemy nie są mniej ważne i poważne. Strata tak bliskiej osoby to ogromny wstrząs, i również ogromny stres. Samotność, rozpacz, lęk to normalne reakcje w obliczu tak dużej straty.

Jeśli Pani nie ma bliskiej osoby, której może się 'wyżalić' to dobrze jest tu pisać na forum. Tak mnie się wydaje. Jest tu tyle osób, które potrafią mądrze pisać i wspierać.
A pranie przecież nie musi być poskładane. Kiedyś Pani je poskłada. Powoli Pani dojdzie do siebie, choć w tej chwili może wydawać się mało prawdopodobnym.

[Zebra]

Też zostałam sama, moja najdroższa Przyjaciółka - Mami zasnęła 3 m-ce temu, 25.04. w poniedziałek wielkanocny.
Też zaczęłam tu pisać w poszukiwaniu zrozumienia, wsparcia, wyżalenia się, ale co dla mnie najważniejsze, w celu potwierdzenia słuszności podejmowanych przeze mnie trudnych decyzji.
W innych moich postach możesz poczytać o Naszej historii.

Ważne jest, że sama tutaj mogę być wsparciem dla innych, wspierałam zawsze moją Mamunię i tego również bardzo mi brakuje, walki o kogoś i opiekowania się kimś.
Tu pisząc trzymam kciuki z całych sił za każdego, aby się udało...