Znalezionych wyników: 10

Małgośko, żywię do Ciebie bezinteresowną sympatię i będę o Tobie myślała w nadchodzących dniach bardzo serdecznie :tull:

Ja uważam, że nie ma wyważenia.
Pokazuje się dwa bieguny.
Kolor czarny i dramat: że chorzy cierpią, że za mało opiatów, że standardy leczenia nie takie jak na zachodzie itd. Plus fotki z oddziału paliatywnego.
I ten vel telewizja śniadaniowa (nie widziałam programu! ale mam opinię :P a co!) - kolor różowy - że chorzy są uśmiechnięci, chustka na głowę, "łeb do słońca" i sru na Hawaje.
Środek nie bardzo istnieje - ta rzeczywistość, którą obserwuję czytając forum, która jest rzeczywistością mojego taty, który jest obecnie po paliatywnej chemii i radioterapii. Że ZUS, że kolejka, że lekarz jeden wspaniały, a drugi na odwal, że w ośrodku referencyjnym tylko chleb i kiełbasa na śniadanie, że boli i że gdyby nie wspaniały lekarz rodzinny to by dalej bolało. Że tomograf popsuty, że trzeba szukać i jeździć. Że to wszystko to niekończący się ciąg spraw do załatwienia, trudności do przezwyciężenia. Że to jest wkurzanie się, poddawanie się i ciągłe wstawanie. Niby nie tragedie, niby nie dramaty, ale i nie "łeb do słońca"...

A co to kogo obchodzi co się nosi w środku? Guzy? Przecież to nie jest choroba zakaźna.
Mnie się bardziej wydaje, że ludzie boją się obcowania z kimś chorym śmiertelnie i chcieliby go do domu wysłać, bo to im przypomina o własnej śmiertelności. A niech się boją! Kij im w oko. Jestem ostatnio wkurzona. Właśnie na ludzi, którzy myślą, że są nieśmiertelni.
Małgosiu, ucz przez te 3 godziny w tyg. najlepiej jak potrafisz :tull:

Kinga nawet lubię, nie wszystko, ale lubię. "Bastion" lubię na przykład.
Ale nick jest od:
http://www.youtube.com/watch?v=zH8-lQ9CeyI
Niebywały artysta, bardzo zdolny. Bardzo smutna historia życia. Śpiewał tę piosenkę na rozdaniu oskarów w 1998 r., tak bardzo tam nie pasował ze swoją muzyką i gitarą, że jak to oglądałam, to ryczałam jak bóbr (a byłam wówczas hiperwrażliwą nastolatką). Jakiś czas później popełnił samobójstwo zadając sobie cios nożem w klatkę piersiową (choć okoliczności nie zostały nigdy dokładnie zbadane).
Nie słuchaj go tylko jak dopada Cię melancholijny nastrój, znajdziesz się głębiej niż sześć stóp pod ziemią

Małgosiu, jestem absolwentką polonistyki, ale nigdy nie uczyłam w szkole (oprócz miesięcznych praktyk w gimnazjum i liceum). Robię coś zupełnie innego, tak wybrałam. Moja obecna praca nie niesie ze sobą żadnych wzruszeń. Nigdy nie żałowałam, że nie spróbowałam nauczycielstwa. Do teraz, czytając Ciebie...
Moje polonistki, zarówno w podstawówce jak i w liceum, to były świetne babki. Była w nich wrażliwość, taka jawna niedoskonałość (nie tylko charakterologiczna, ale i fizyczna - jedna grasejowała, druga była zakręcona jak drzwi na poczcie - wszystkiego zapominała, gubiła wypracowania itd.), obie cierpiały na lekki weltschmerz. Ty mi je przypominasz

Wiwat polonistki!

Jak dobrze :tull:

Czytam z wypiekami na twarzy jak ulubione powieści :littlehs:

Cytat:

Fajnie jest mieć swój pierwszy raz , mając 50 a nawet 51 lat. Dziś miałam taki pierwszy raz. Miss m porównała mnie do znanej australijskiej aktorki

Ej, nie wierzę, że nikt tego Tobie wcześniej nie powiedział |wht?!|

Swoim poprzednim wpisem uświadomiłaś mi, jak bardzo opieramy naszą wiedzę o osobach chorujących na nowotwory na...filmach fabularnych. Zobaczcie, we wszystkich niemal filmach chorujący na raka bezustannie wymiotuje, ma znaczącą niedowagę, jest łysy i leży bez sił w szpitalnym łóżku. Wyjątkiem jest może "50/50", ale i tam pojawiają się stereotypy.
Mój tata (IV stopień raka jelita grubego) jest po 8 cyklu chemii - nie stracił włosów, przytył, dopisuje mu apetyt. To co go zdradza, to popalone żyły (trochę minęło zanim dostał port). I teraz ja też widzę, jak bardzo byłam przesiąknięta stereotypem. Dostrzegłam to dopiero gdy choroba dotknęła kogoś mi tak bardzo bliskiego.
Brakuje filmów/kampanii o tym, że z rakiem się po prostu żyje. Że się pracuje, chodzi na zakupy, je i tyje. Ale to chyba jest po prostu mniej ciekawe/przejmujące od stadiów terminalnych :twisted:

Przepraszam za tą przydługą refleksję, ale Małgosiu naprawdę dałaś mi do myślenia. [/quote]

Małgosiu, smacznego i na zdrowie! :-D

Scena z jedzeniem pizzy podczas chemii zasługuje na umieszczenie w filmie fabularnym.
W ogóle na zdjęciu w avatarze wyglądasz jak Toni Collette