Znalezionych wyników: 13

i myślimy o Was dziewczyny ;*

Mam nadzieje, że się odezwiesz .... jesteśmy

Myślę i wysyłam ogromne ilości pozytywnych myśli.

Uściskaj ją mocno i utul.
A my niezaleznie od jakiejkolwiek decyzji jesteśmy z Wami.

i ja jestem.

Czekamy tu na Ciebie ;*

Jesteśmy tu..

Eweluta, to ICH decyzja na dzień dzisiejszy. Może jutro pomyślą inaczej?Ale.... rozumiem, co mają na myśli.
Dziś jestem z Kimś, kto jak ja ma nowotwór. Jest to nowotwór krwi w poważnym stadium. On dziś czuje się dobrze, choć nawrót nastąpił. Godzinami gadamy o odchodzeniu, o pogodzeniu się ze śmiercią, o nie trzymaniu się życia za wszelką cenę.... i o samotnym umieraniu.... tzn. chciałby zostać sam jak już będzie źle... bo tak łatwiej będzie mu umrzeć.... Rozumiem ale nie umiem się z tym pogodzić. Może inaczej... próbuję zrozumieć.....

Załamana, jestem z Wami i choć sama zawsze ostro walczę, to rozumiem ;* Przytulam Was dziewczyny mocno do serca.

[ Dodano: 2013-03-16, 22:32 ]
przepraszam: nietrzymaniu miało być

DZiewczyny, dum spiro, spero czyli: póki oddycham mam nadzieję.
Pielęgnujcie ją obie ;*

Słuchajcie, macie rację.
Choroba weryfikuje znajomości, oczywiście. Jak wyjechałam na parę miesięcy i wróciłam do domu, to w okolicy oglądali mnie -dosłownie- jakbym z grobu wstała:) Śmieszyło mnie to

Do tego po pęknięciu tętniaka mam zaburzenia widzenia i pływa mi beton oraz mam problemy z chodzeniem po schodach. I tak kiedyś idąc po tych schodach usłyszałam cichy szept sąsiadki do sąsiadki:"zobacz, z nią już bardzo źle, ledwo po tych schodach się wspina"..... no comments.
A najlepsze są pytania w stylu: "słyszałam,ze masz raka? No, mój kolega TEŻ na to umarł."
Ale ja ciągle staram się ludzi uświadamiać, że człowiek z rakiem NIE ZARAŻA! Może i mój uśmiech, gdy z nimi rozmawiam, trochę pomaga w "oswajaniu" ? Nie wiem ale cały czas próbuję

Załamana, pamiętaj,że jestem
:*

Siła jest w nas samych ale czasem trzeba ją trochę podładować, a to już tylko dzięki innym ludziom. Niestety, ludzie, którzy zetknęli się z rakiem tylko na odległość -gdzieś tam daleko (bo na pewno sie zetknęli) nie potrafią się zachować, gdy rak pojawia się gdzieś blisko nich.... Moim zdaniem trzeba ich uczyć jak rozmawiać z nami- chorymi, czy "współchorymi" .

Mój kuzyn jak dowiedział się,ze mam raka, to podszedł do mnie i zapytał czy się boję, bo umieram..... kazałam przynieść mu gwoździki a na pytanie po co mi gwoździki zwyczajnie uśmiechnęłam się i powiedziałam,że jak już mnie do trumny wsadził, to teraz niech wieko przybije

)

Dziś po "obyciu" się ze mną -babą walczącą z rakiem umie rozmawiać innymi chorymi ludźmi. Więc UCZMY ich jak mają z nami rozmawiać, bo oni zwyczajnie tego nie potrafią. Rak niech nie bedzie już słowem tabu.

Załamana , jesteśmy tu by cię wspierać a nie oceniać. Robisz to, co uważasz za dobre i NIKT nie ma prawa mieć do ciebie jakichkolwiek wątów.

Jesteśmy tu z Tobą i cię wspieramy.
Trzymajcie się dziewczyny.

hmmmmm czytam o ludziach, którzy się poddają.... rozumiem ich, mają dość i gdzie sens? A własnie tu jest sens aby działać! Cóż jest do stracenia?? Nic już stracić nie można. A działanie przecież nie zaszkodzi.
Dziewczyny, ja w was wierzę! Dacie radę a w chwilach zwątpienia .... zaglądajcie tu. To pomaga.

Trzymam kciuki i wiem,że wola życia pomaga.