Znalezionych wyników: 168

Bardzo bardzo Ci współczuję... trudny czas... wiem coś o tym, przytulam Cię ciepło, musisz się trzymać choć wiem, że ciężko.

Tronca, trzymajcie się!!! Trzeba być dobrej myśli i wspierać Tatę, nie dać mu się poddać i załamać. Trzymam kciuki, zaglądam tu od czasu do czasu z nadzieją że Wam się udaje. Tak trzymać!

dietetykamedyczna.pl - pani Aleksandra Kapała, przyjmuje na wizyty w Warszawie. Bardzo polecam.

Nadal trzymam kciuki, i nadal się cieszę, że trafiliście tam gdzie trafiliście

pozdrawiam!

cieszę się bardzo, mam nadzieję że Tobie leki też będą pomagać, a Tata będzie w dobrej formie jak najdłużej. Cieszcie się każdym dniem.

Olunia, jeżeli ktoś prosi o poradę, to udzielam jej z własnego doświadczenia, a także poparte jest to opiniami innych (również osób które miały okazję współpracować z dr Cichockim), gdy ja szukałam dobrego specjalisty. Jest to człowiek o ogromnym doświadczeniu i intuicji w chirurgii. Ale oczywiście - co pacjent to opinia.

Abdul, dr Cichocki jest najlepszym specjalistą z najlepszych i ma świetny zespół na Wawelskiej. Trzymam kciuki.

Tronca, tyle stresów, może masz te dolegliwości na tle nerwowym... mojej mamie dopiero niedawno przeszło takie pieczenie w gardle, coś jakby refluks, nie mogła przełykać, bolało ją i piekło. Mówiłam, że to stres, przecież przez rok żyła w takim ogromnym stresie... przeszło teraz nad morzem, trochę się wyciszyła, czas z radosnymi wnukami bardzo pomógł. Myślę że u Ciebie to też może być na tle nerwowym. Trzymam za Was mocno kciuki cały czas!

Sinea, trzymajcie się, może zdarzy się tak, że ktoś gdzieś wynajdzie lek na to cholerstwo, może zdążycie, może chemia zadziała, trzeba wierzyć.... tego Wam życzę. Trzymam kciuki!

cudownie Lidziu! oby tak jak najdłużej!

a czy były robione wskaźniki wątrobowe?
trzymajcie się, pozdrawiam

Agnieszko, oczywiście że się nie gniewam, wręcz przeciwnie, Wasze wpisy dodają otuchy i działają terapeutycznie. Milczałam, bo ciężko było cokolwiek napisać.

Witajcie moje drogie.... dawno nie pisałam, ale zaglądam na forum prawie codziennie, chyba się trochę uzależniłam, czasem coś doradzam z własnego doświadczenia, chociaż jak widzę nowe wątki dotyczące raka trzustki, to aż czuję takie mrowienie w żołądku i wraca tamten lęk, który czułam przez rok ... tak bardzo współczuję tym wszystkim, którzy są na początku diagnozy, bo my którzy przez to przeszliśmy, już wiemy jak to wygląda, i niestety jak to się kończy... 30 maja minęły dwa miesiące od odejścia mojego kochanego Taty. Dwa ciężkie miesiące, czas, który zamiast leczyć rany, jeszcze bardziej je pogłębia, bo tęsknota, z którą się przyszło zmierzyć jest po prostu nie do zniesienia. W depresję nie wpadłam (chyba), mam dwójkę dzieci, dla których nadal muszę być uśmiechniętą mamą, ale one też bardzo mocno tęsknią za swoim ukochanym Dziadkiem. Dziś ta młodsza zapytała czy może wejść po drabinie do nieba... żeby dziadzio z niego wyskoczył. Ma 2,5 roku, pyta o Niego codziennie. A starsza, napisała do Niego list i dała mi, żeby zawieźć na grób, jak go czytałam, to płakałam. Ma 6 lat i mówi, że jak był Dziadzio, to było lepiej.... Jak im odjąć tej tęsknoty??? Wiem, że się nie da. One pewnie też potrzebują tego terapeutycznego czasu, czują to samo co ja, tyle, że otwarcie i po swojemu o tym mówią. Natomiast powiem Wam jedno, osiągając taki poziom stresu i lęku, jakiego doświadczyłam w chorobie Taty, wiem, że obecnie nic nie jest w stanie doprowadzić mnie do podobnego stanu, tzn. nic z tych "ziemskich" rzeczy typu praca i trudy życia codziennego. Bo jeśli nie chodzi o życie, to tak naprawdę nie chodzi o nic. Z każdej sytuacji jest wyjście. Lepsze, gorsze, ale jest. Pozdrawiam Was serdecznie, trzymajcie się, żyjcie, dbajcie o siebie i swoich bliskich. Jutro też będzie dzień

dobrej nocy. Iwonka.

Lidziu to jest cholernie trudne... :(

Lidziu trzymajcie się. Najważniejsze być cały czas razem. Ile by tego czasu nie zostało. Ściskam mocno!