Znalezionych wyników: 112

Radku, dawno Cię tu nie było. Co u Ciebie?
Jak sobie radzisz? Jak córeczka?

Witaj Radi!

Daawno mnie tu nie było ...
Jak tam książka? Piszesz? Myślę, że przydałaby się wielu ludziom.
Mnie czeka wizyta u dermatologa? onkologa?

Pozdrawiam Cię cieplutko

Rzadko zaglądam na forum.
Z Nowym Rokiem przyszłam zobaczyć co słychać na Polanie i życzyć zdrowia, a tu taki cios ....

Bardzo współczuję całej Rodzinie, a zwłaszcza Tobie, Magdo.

::rose::

Ale fajnie czytać takie dobre wieści. :-D

A uśmiech Twojej córci na wagę złota.

O, jaka fajna foto-relacja!
Zamiana domków niesamowita.
A jesień piękna - nie dziwię się, że ciągnie Cię do tego miejsca.

obsadka - metal

Gilmaly - chcę Ci napisać, że dzięki Tobie jeden psiak ze schroniska znalazł lepsze miejsce na ziemi, czyli u mnie.

Wprawdzie nie golden a ruda kundelka, z którą na początku były problemy, ale to też kochane psisko.
Czytając Twoje posty zachciało mi się chcieć. :mrgreen:

Trzymaj się chłopie!

Bociek, przeczytałam, że z mamą lepiej, z czego bardzo się cieszę!

Ale tyle operacji w tak krótkim w sumie czasie, ech .... Chociaż z drugiej strony trzeba się cieszyć, że można operować (mojej Przyjaciółki już nie dało rady). Dzielna ta Twoja Mama. I Wy.
Moja Przyjaciółka po chemiach też miała problemy z nieprzyjemnym mrowieniem w stopach i dłoniach.

Pozdrawiam :sun:

Gilmaly - gratuluję! Piesy cudne! Fajnie mieć parkę - roboty i wszystkiego więcej, ale
i radości dla wszystkich więcej. :-D

Taka smutna wiadomość. Przykro mi bardzo ... ::rose::

Wyrazy współczucia dla Rodziny.

No ja też się zaangażowałam.

I samej mi się zachciało goldenki. Ale to jeszcze nie ten czas...

Gilmaly - trzymam kciuki! :-D

Witaj Ewo!
1,5 roku temu pożegnałam moją Mamę. Po jej śmierci czułam, jakbym straciła cząstkę siebie. Teraz już nie przeżywam tak, jak przedtem, ale wspomnienia dalej wyciskają mi łzy z oczu i tęsknota dokucza...

Ty, pomimo młodego wieku, tyle czasu żyłaś chorobą Mamy, dla Mamy, starałaś się być silna dla niej i dla bliskich, że nie można się dziwić, iż nie umiesz sobie poradzić z jej stratą, ułożyć życia na nowo. Może gdybyś mogła porozmawiać o tym z kimś, do kogo masz zaufanie, byłoby Ci łatwiej.
A może wizyty u psychologa byłyby dobrym rozwiązaniem?
Skoro Twój partner jest czułym, opiekuńczym facetem, powiedz mu o swojej potrzebie bliskości, na pewno Cię zrozumie.
Ja wiem, że osobie skrytej trudno się otworzyć, ale najgorzej zostać z tymi wszystkimi emocjami samej.
Ściskam Cię ciepło.

ciałko przy ciałku - bliskość