[astro]

Witajcie

Cieszę się, że na moim wątku tak dużo osób podjęło dyskusję. Dziś każde słowo, każdy punkt widzenia jest dla mnie ważny.
Mój tata jest po I cyklu chemii i czuje się źle. Myślę, że to, co widzimy to tylko namiastka tego, jak czuje się na prawdę. Cały czas śpi i ma mdłości - bierze cisplatynę i epozyd (mam nadzieję, że nie popełniłam błędu w nazwie pisanej).
Może najpierw wyjaśnię, skąd bierze się pesymizm ... otóż mój tata ma drobnokomórkowego raka płuca, postać ograniczona. Tego raka nie da się pokonać, nie da się wyleczyć i żyć x lat. Ten rodzaj nowotworu bardzo dobrze "idzie" na chemię, szybko jest regresja, ale równie szybko wraca i jest już "chemiooporny". Medycyna nie jest w stanie tego rodzaju raka unicestwić, nie ma na niego leków. Przeżywalność to kilkanaście miesięcy. Właśnie z tego powodu nie potrafię optymistycznie patrzeć w przyszłość i traktować leczenia jako wybawienie od choroby. To tylko przedłużanie życia, a jego jakość z powodu leczenia właśnie znacznie traci na swej jakości.
Poza tym ciężko mi patrzeć na ojca, który jest jeszcze młody - ma 60 lat, byłego żołnierza, silnego chłopa, autorytetu i oparcia dla mnie w trudnych chwilach, w sytuacji, gdy choroba go zabija!!! Już nie wygląda zdrowo, jak na początku, już widać, jak chemia daje mu w kość ...
Nie dziwcie mi się więc, że mówię o umieraniu, bo właśnie umieranie jest jedyną pewną w tym nowotworze.
Mój tata oczywiście przeszukał Internet i wie wszystko o swojej sytuacji. Nie mówi za wiele, bo nie chce nas ranić, a my - pomimo tego, że nie ma nadziei - cały czas mówimy, że się uda, że wyjdzie z tego, że będzie żył jeszcze długo, długo ... Tata rozmawia z mamą o przyszłości - że nie chce być w hospicjum, że nie chce cierpieć, że muszą spłacić długi, żeby mama miała lżej i wiele tego typu tematów, które moją mamę dosłownie wciskają w podłogę.
Pozdrawiam,
Agnieszka

[hope240]

Może popatrz na to z innej strony że może masz aż kilkanaście miesięcy, masz szanse być z tatą i spróbować powiedzieć mu wszystko co byś chciała. Spędzajcie ten czas razem i nie myślcie o tym co nieuniknione. Jeżeli coś ma być to tak będzie. Macie czas i dobrze go wykorzystajcie nie tylko myśląc że to już koniec.
trzymaj się i nie daj rozpaczy
Pozdrawiam i ściskam mocno

[izowita]

Gdy moj Tato trafil z DRP do szpitala lekarze dawali mu tydzien życia - gdy przeżył 2 tygodnie dawali mu najwyzej miesiąc - udało mu się wywalczyć jeszcze 15 miesięcy. Trzeba wierzyć, że u Was też się uda wyszarpać maksymalnie duzo czasu.
Starajcie się, żyć jak dotychczas, rozpieszczajcie tatę - róbcie mu drobne przyjemnosci ale bez przesady - wszystko szczere. Róbcie tak by Tato czuł się normalnie jak codzien dotychczas. Bedzie ciężko ale jest to wykonalne. Ten czas bedzie ważny dla Waszego Taty ale uwież że dla Was również bedzie bardzo cenny.

[astro]

Witajcie, jestem z powrotem ...
Taka ma nawrót. I to taki, że nie da się już nic zrobić. Lekarz mówi, że jest chemia paliatywna, ale w taty sytuacji to może przynieść odwrotny skutek ... Tak, czy siak, tata sam podejmie decyzję.
W Sylwestra minie rok od diagnozy ... przez ten czas była walka - nie do końca wygrana - częściowa regresja. Regresja trwała tylko 4 m-ce.
Teraz lekarz mówi, że tacie zostało kilka miesięcy.
A mnie jakby ktoś tlenu pozbawił. Nie mogę oddychać. Nie mogę płakać. Nawet nie wiem, co czuję ... ból, pustkę, strach?
Boję się o mamę. Jak jej pomóc. Ona się dosłownie zabija ze zmartwienia ... Nie wiem, co robić, a mama chyba na mnie opiera wszystko - liczy, że ja to dźwignę, sama ucieka, chowa się ... Siłą rzeczy ja nie mogę tego zrobić, ktoś musi być twardy, gruboskórny, musi się śmiać, normalnie rozmawiać z tatą, itp. A potem idę do domu i do kupy pozbierać się nie mogę ... Boże. Jakie to trudne ...

[katka88]

straszne jest to zbieranie się do kupy. Zwłaszcza, że czasem człowiek przegrywa walke z samym sobą i płacze w pociągu pełnym ludzi i czuje się jeszcze bardziej samotny bo właściwie nikt na to nie reaguje.
Podziwiam Cię bo mi czasem cieżko wychodzi właśnie to śmianie i gruboskórność. Tęsknie za normalnościa, za fochami na chłopaka, za zwykłym byciem egoistką, księżniczka, za "a niech on się postara". Po chwili jednak przychodzi otrzeźwienie "przecież on choruje, cierpi, nie ma nic ważniejszego".
Najgorsze co może powiedzieć chory do bliskiej sobie osoby to "żyj dalej". Tzn najgorsze z perspektywy właśnie tego bliskiego, któremu własnie w tym momencie serce peka na miliard kawałkow.
Ale jak żyć dalej, jak żyć bez Ciebie....
Mój chłopak znajduje mi zajęcia, wymyśla zainteresowania. Ja się tego podejmuje, żyje każdego dnia wdychając podwójnie powietrze, zbieram się do kupy, ale to nie zmienia faktu, że gdy on jest w szpitalu to mnie ubywa. Nie wiem czy piszesz o tym uczuciu, ale czasem mam tak, że odnoszę wrażenie, jakby ktoś siedział mi na klatce piersiowej i wsadzał knebel w usta. Płaczę bezgłośnie i bez łez, krzycze milcząc i nawet nie staram sie zrozumieć o co mi chodzi w tym momencie. Potem idę spać, budzę się, ubieram roześmianą maskę, żyję, pracuje, spotykam się z ludźmi, racjonalizuje. Wieczorem po ściągnięciu maski rytuał się powtarza. Myślę, że mimo mojej "wielkiej gry", są osoby które myślą jak mi pomóc, tak jak ty myślisz jak pomóc swojej mamie. I nawet coś robią w tym kroku. I daję im to zrobić. I powiem Ci, że w jakimś malutkim stopniu, każdy z takich gestów pomaga dodaje mi sił...Więc chyba warto sie starać...