[tęcza]

Kołysanko, tak dobrze Cię rozumiem, ale żadne moje słowa nie ukoją Twego zranionego serca. Zapewniam jednak, że łączę się z Tobą w Twym bólu. Przed chwilą znów przeczytałam cały Twój wątek, choć go niestety dobrze znam

[Paulina12]

Kołysanko, jak sobie radzisz?

[Kołysanka]

Dziękuję za wszystkie wyrazy współczucia.

Już prawie trzy miesiące minęły od śmierci mamy, a wciąż mam wrażenie, jakby to jeszcze do mnie nie dotarło. Chyba najgorsze są te momenty, kiedy natrafia się na przedmioty osobiste zmarłej osoby... Gumkę do włosów, krem do twarzy, sweter rzucony na oparcie krzesła, niedokończoną książkę...
Dzisiaj znów jestem w Polsce, planujemy przejrzeć rzeczy osobiste mamy, wybrać te, które chcemy zachować...

Tęsknota za zmarłym jest straszna, bo jest to taka tęsknota totalna, bez nadziei na ukojenie. Taka tęsknota, której towarzyszą nagłe ukłucia paniki - to już NIGDY, NIGDY jej nie usłyszę? Nie zobaczę? Nie przytulę?

Równocześnie prześladują mnie obrazy z czasów choroby mamy, to, jak wyglądała w trumnie (żałuję, że poszłam się "pożegnać" do zakładu pogrzebowego...), jej potwornie wychudzona twarz z ostatnich dni... Jej niegojące się rany...

Ech. To wszystko jest takie realne i nierealne równocześnie.

[tola1983]

Kołysanko bardzo mi przykro ....wiem jak Ci ciężko mimo upływu czasu ...mówią że czas leczy rany - i tak jest ...boleć będzie zawsze , tylko rana będzie już nie taka głęboka ....lecz na to wszystko potrzeba naprawdę wiele czasu . Mnie się wydaje że to dobrze ,że te rzeczy przypominają nam o naszych bliskich - oznacza to że naprawdę byli dla nas całym światem , każdą rzeczą którą dotknęli, każdym przedmiotem który kochali...

Ja byłam się pożegnać z moim tatkiem sama w kostnicy zupełnie sama na takim jednoosobowym widzeniu ...nie chcieliśmy żeby ktoś go oglądał w takim stanie przy tym całym wodobrzuszu ...teraz z perspektywy czasu myślę ,że gdzieś tam u góry jest ze mnie dumny i mi wdzięczny że zostałam z nim do samego końca i odprowadziłam pod same drzwi lepszego świata