Znalezionych wyników: 5

Byłaś bardzo dzielna, przeszłaś ciężką próbę. Pocieszeniem - że Twój Tata już nie cierpi :heart:

Patrycjo!
Nie znam słów, które by oddały moje współczucie dla Ciebie i Twojego Taty i zarazem ogromny podziw dla Ciebie. Czytam Twój wątek od początku, nie raz i bardzo chciałam do Ciebie napisać.
Trzymaj się, jesteś WSPANIAŁA

Dziękuję Ci, Patrycjo, za Twoje słowa.
Tak sobie pomyślałam, czytając je, że tak to wygląda, jak ludzie się kochają

serdeczności łączę

Chyba większość ludzi, którym udaje się pozostać w miarę normalnymi w tak trudnej sytuacji, jak ciężka choroba i umieranie bliskiej osoby, ma takie myśli "o sobie", o chęci powrotu do normalnego życia.
Myślenie o śmierci jako czymś w pewnym sensie dobrym, czymś, czego się oczekuje, a czasem wręcz pragnie, to, moim zdaniem, normalne, uczciwe myślenie. Tyle, że nie każdy ma odwagę przyznać się do takiego myślenia.

Ja byłam wdzięczna, kiedy zmarła moja Mama, bo przestała się męczyć, a ja przestałam cierpieć patrząc na jej cierpienie (umierała 2 tygodnie w szpitalu). Teraz ja jestem chora, mam raka i mam ogromną nadzieję, że nie będę umierać długo i w cierpieniach, przysparzając tym cierpienia moim bliskim. Chciałabym, by w Polsce dostępna była eutanazja na życzenie chorej osoby.

Patrycjo - czytam, jak towarzyszysz swojemu Tacie i pragnę Ci powiedzieć, jako osoba chora na raka płuc, że całym sercem wspieram Cię i gorąco proszę, żebyś nie zmieniała swojego postępowania i nie miała żadnych, ale to żadnych zastrzeżeń do swojego postępowania.

Postępujesz, moim zdaniem, wspaniale - z szacunkiem, chronisz Tatę przed bólem, nie starasz się dla poprawy WŁASNEGO samopoczucia udowadniać sobie, że "zrobiłaś wszystko" i nie eksperymentujesz, nie narażasz Taty na zbędne badania i "leczenie".
Tobie jest trudniej, ale Twojemu Tacie jest łatwiej - podziwiam Cię za nie myślenie o sobie