Znalezionych wyników: 19

Lidziu, wspaniałe wieści!

Lidziu, super, że mąż tak walczy! pozdrawiam serdecznie i jestem z Wami myślami.

Romka, wiem o czym piszesz,obchodzą się z człowiekiem tak oschle. Ja nie zapomnę ostatniej wizyty w CO , kiedy lekarZ dał mi swistek, ze zakończone leczenie i dalsza opieka w rejonie.
Tak naprawdę to ja nie wiem czy ten miedzybloniak był tylko na opłucnej czy może były przerzuty. Chemia nie zadziałała i tyle. Ja myśle ze bez niej byłoby lepiej, wystarczyłoby kleić plastry i to wydluzyloby mamie życie, a chemia je tylko skróciła i upodlila, bo położyła kobietę zawsze aktywna, pracowita, energiczną, taką dusze towarzystwA.
Jak sobie radZe? Teraz mam inne rzeczy nowe na głowie, moja 4 letnią córeczkę czeka operacja przepukliny, znowu mega stres.
Moja siostra bardzo zle znosi to wszystko, jest zrozpaczona, szuka pomocy u psychologa. Obwinia siebie i nas o to, ze nie zrobiliśmy wszystkiego, ze mogliśmy więcej.

Romka, co tam słychać? Odezwij się proszę.

Magdal, moja mama w takim stanie, żyła prawie 2 miesiące a może i więcej, tez nie rozumiała znaczeń słów, straciła poczucie czasu i por dnia, nie wiedziała jaki jest dzien itp.
Jeżeli będzie w pampersie leżąca i zLatwiajaca do niego swoje potrzeby to może poproś pielęgniarkę o założenie cewnika, to bardzo ułatwia opiekę, bo tak to pampers moze przeciekać. Mi było łatwiej zmieniać worek, odróżniać go. A jak mocz był zbyt gesty i zapychal rurke to pielęgniarka nauczyła mnie go przeplukiwac solą fizjologiczna.
Dla CIebie to pewnie sZok, bo TWoja mama cały czas była "na chodzie", ze tak się wyraze. Cały czas normalnie funkcjonowała, prawda? Moja bardzo szybko straciła siły i jedynie w asyście chodziła pod prysznic i do toalety, a tak to non stop leżała na lewym boku, No a potem to juz tylko leżała nie jadła samodzielnie Piła tylko przez słomie ,dlatego odleżyny się zrobiły .
Trzymaj się i dbaj przede wszystkim o to, aby MAmy nie bolało.

Magdal, dasz radę. Jestem z Tobą myślami. Tyle juz dałaś radę to i teraz dasz radę.

Romka, ja tylko dołączę się do słów poprzedniczek- absolutnie miej w nosie te komentarze i porady.
Ja przechodziłam przez to i doskonale rozumiem.
A co do mówienia o chorobie męża, to widocznie każdy tak ma, ze w pewnym momencie pytanie o chorego wręcz wzbudza agresję. Ja jestem pyskata wiec zawsze mówiłam, ze zapraszam w odwiedziny do mamy to zobaczą.
Nawet nad trumna kiedy jedna z koleżanek koniecznie chciała otworzyć zeby "zobaczyć TErenie", powiedziałam, ze mogła to zrobić przez cały czas kiedy zylA.
Mnie do szału doprowadzało jak dzwonili i pytali jak i jak tam, zMiast rusYc dupska i zwyczajnie mamę odwiedzić. To się wszyscy bali. Odsunelo się towarzystwo.
Romcia, Ty myśl o sobie tez, bo TY jesteś dla męża najwieksza podpora i wsparciem.

RomciA, ja rownież trzymam mocno kciuki!

Romcia, trzymaj się! jestem z Wami myślami.

Dziękuję Wam bardzo, bardzo za wsparcie.
Tak, właśnie świadomość, ze już nie cierpi pomaga mi przez to przechodzić.

[ Dodano: 2014-01-16, 13:08 ]
kiedyś myślałam, że jak mi przyjdzie pisać ostatnie pożegnianie, to nie bedę wiedziała , jak to zrobić, ale okazuje się, ze to samo do głowy przychodzi.

Terlewa, dzięki za tego linka , któy tu wkleiłaś, pierwszy raz jak go czytałam byłam przerażona, ale potem już było mi na prawdę łatwiej. w ogóle zresztą kiedy człowiek jest przygotowany [bo wiadomo, że nigdy nie jest gotowy!] na śmierć najbliższej osoby, to jest łatwiej, widząc po kolei przechodzące symptomy/oznaki, ma się już tą świadomośc, choć wiadomo,że nigdy nie traci się nadziei, ale jest łatwiej kiedy się wie.
nie wyobrażam sobie, jak straszne musi być odejśce nagłe, tragiczne i obym nigdy już nie musiała tego doświadczać.
choroba Mamy nauczyła mnie wiele pokory, przełamała wiele osobistych lęków i niechęci, obrzydzenia, to dla mnie ogromna szkoła życia, która na zawsze już pozostanie we mnie i moim podejściu do życia, ludzi, świata.

Romka, to całe szczęście, ze nie powiedzieliscie całej prawdy.
Moja mama przez cały czas powtarza, ze nie chce słyszeć złych wiadomości.
U nas tez bardzo zle:(

Romka, trzymaj się.

Romcia, składaj papiery do hd, nie czekaj! Ja bardzo polecam.
Wizyty co 2 tyg onkolog a pielęgniarka chyba dwa razy w tyg., u nas była na telefon jak zaszła potrzeba.

Liduś, trzymam za Męża kciuki i zyczę Wam wszystkiego najlepszego!

Magdal, jak czytam o Twojej mamie, to na prawdę Ci zazdroszczę, ze ona tak chce żyć, tak walczy.
bo moja to i owszem, ale tak by chciała bez wysiłku, zeby sobie lezała i uzdrowienie nastąpiło.
picie wody - masakra, trzeba wręcz błagać o każdy łyk. poruszanie kończynami to samo. no za nic do niej dotrzeć nie może, że samo sie nie zadzieje, ze trzeba nie tylko chcieć, ale i coś robić - jesć, pić, próbować się podnieśc z tego 4 miesiecznego leżenia. ja rozumiem, ze ona nie ma siły, ale kurcze, nawet nie próbuje. i to mnie bardzo dołuje, stresuje, wpędza w psychozę jakąś takie poczucie winy, że ja nie umiem do niej trafić, ze ni prośbą, błaganiem, ni groźbą, no niczym. ale siotrze mówiła wczoraj, z eona chce żey bo ma dla kogo. a za chwilę jak ją próbujemy usamodzielnić, zeby chociaż spróbowała sama potrzymać coś w dłoni, to ona zaraz po jednej nieudanej próbie rezygnuje, poddaje się i opada na łóżko :uuu:

Magdal, Ty bardzo dużo roisz dla swojej mamy, jesteś taka dzielna i wytrwała! serio!