Znalezionych wyników: 5

Moja droga myślę, że trzeba o tym mówić...ja nie bardzo mam z kim...więc piszę listy...może opiszę to kiedyś, taką czuję potrzebę i powiem Ci tak ...jak tylko ktoś pyta to chętnie o tym opowiadam...tak jakbym wylewała swoje uczucia...czy pomaga...przynosi chwile ukojenia i możność wspominania o tacie, którego kocham i wciąż czekam

Nie wiem w co wierzę...ale chciałabym aby było coś po śmierci.Chciałabym by tato mógł dać mi jakiś znak...cały czas powtarzam sobie, że tak nas kochał, iż znajdzie sposób i przyjdzie.
Być może, że dostaliśmy jakiś znak...nie wiem co myśleć...może...
Mam dwie małe córeczki(starsza w wieku córki mojego brata-razem chodziłyśmy w ciąży)...miesiąc temu okazało się, że moja bratowa spodziewa się trzeciego brzdąca...strasznie się cieszyłam, choć ze smutkiem myślałam,że mój tato już tego nie zobaczy...a tu kolejna niespodzianka...też jestem w ciąży...może to nic niezwykłego...przez 10 lat nie mogliśmy mieć dzieci,raczej staraliśmy się by już dzieci nie było...ale jak to mój brat stwierdził:"dziadek zadziałał z nieba"...czy to zbieg okoliczności...może.
Prawda jest taka rośniemy w sile, żałuje, że bez niego!!!!!!!!!!!

Monia jedź!
Szpital znienawidziłam tyle razy tato tam leżał...ale moja mama musiała iść do szpitala i zmuszona zostałam tam się pojawić...bolało bo słyszałam rozmowy, które niedawno toczyły się między mną a tatą, czy też lekarzami...ale poczułam, że znów jestem bliżej niego.

Wszystko jest dobrze jak myślę sobie, że wróci...ale jak dopada mnie myśl, iż nie ma GO...to mam ochotę zdemolować wszystko co mam pod ręką...świadomość tego, że już go nie zobaczę, nie usłyszę, nie przytulę doprowadza mnie do szału.
Chodzę po jego klatce...zastanawiam się czy może stawiał stopę w tym samym miejscu co ja teraz...dotykam poręczy, głaszcze jego psa i myślę sobie, że jestem bliżej niego.
Tak dziewczyny wiek nie gra roli jeśli się traci osobę, którą się tak mocno kochało.

myślałam, że zwariowałam...minęły trzy miesiące... a ja odkopałam w internecie co dzieje się z ciałem po śmierci...mam dziką ochotę dokopać się do trumny i przytulić się mojego taty!!!
Za każdym razem jak idę na cmentarz myślę o tym jak o pójściu na pogrzeb...każda wizyta jest dla mnie rozgrzebywaniem tęsknoty, która zamiast maleć rośnie...i co najlepsze myślę sobie, że tata tak bardzo nas kochał, iż znajdzie sposób by wrócić i czekam...
tak...a mam 32 lata...stara a głupia