Znalezionych wyników: 2

W świadomości moich rodziców, ale podejrzewam że i braci i wielu innych sakrament namaszczenia chorych funkcjonuje jako właśnie ostatnie namaszczenie. Dlatego trzeba o nim mówić i wyjaśniać, iż jest to sakrament umocnienia w chorobie, i można go przyjmować wiele razy w życiu. Tato bał się trochę, mama też ale kapłan - proboszcz, bardzo dobrze wszystko wyjaśnił, tato spokojnie się wyspowiadał, porozmawiał z księdzem i przyjął sakrament (w obecności mamy i mojej - w duchu byłam szczęśliwa).

Witaj! Mój Tata zmarł w sylwestra 20011/2012. Ciszę się, że ok. 2 tygodni przed śmiercią przyjął sakrament namaszczenia chorych. To mi daję nadzieję i pocieszenie (mam nadzieję, że mnie rozumiesz i nie muszę tego tłumaczyć). Tata w mojej ocenie (ale ja przecież do końca nie wiem) nie był bardzo religijną osobą. w młodości pił dużo, ostatnio mniej ale tez potrafił. Do kościoła jeździł co niedziela i na Święta - ostatnie lata, bo wcześniej tylko na Święta. W szpitalu namawiałam go parę razy na rozmowę z kapłanem, ewentualną spowiedź, komunię ale tato się bronił - nic na siłę pomyślałam i odpuściłam. Gdy wrócił do domu tak się wszystko poukładało, że z sakramentu skorzystał, ksiądz udzielił mu odpuszczenia grzechów. Bardzo się cieszyłam. I nadzieją i pocieszeniem są dla mnie słowa kapłana wypowiedziane na Mszy pogrzebowej - teraz dla Taty rozpoczął się NOWY ROK, zakończył stary.