Znalezionych wyników: 6

Monika, co u was słychać ? Jak tam mamusia ?

Moniczko, więc będziesz sama musiała wyczuć moment kiedy zapisać mamusię do hospicjum . Jak będziesz widziała znaczne pogorszenie to zrób to wtedy . Oni naprawdę są wspaniali w tym co robią . To panie z hospicjum nauczyły mnie zakładać kroplówki, zmieniać je, zakładać i wyciągać wenflon, podawać leki . To one uprzedziły mnie kiedy mamusia najprawdopodobniej odejdzie . Mogłam do nich dzwonić o każdej porze, a one zawsze były miłe i pomocne . Niestety nie jestem z twoich okolic, więc nie doradzę ci gdzie możesz szukać dobrego hospicjum . Jeśli nie czujesz się na siłach to nie zmuszaj się do rozmowy o tym co nieuniknione . Poprostu bądż i to wystarczy :/pociesza:/

Moonika, do hospicjum możecie się zgłosić kiedy zechcecie . Ważne jest też jakie twoja mama ma zdanie o hospicjum . Moja nawet nie chciała o tym słyszeć . Dopiero 1,5 tygodnia przed śmiercią zapisaliśmy mamę do hospicjum . Wtedy już nie protestowała, bo chyba czuła, że to potrzebne . Wytłumaczyłam jej, że to nic złego . Że skorzystamy tylko w razie potrzeby . Że zawsze lepiej mieć telefon do kogoś kto się zna na rzeczy i przyjedzie pomóc, jeśli będzie trzeba np. podpiąć kroplówkę, podać zastrzyk . Pielęgniarka i pani doktor z hospicjum bardzo nam pomogły w ostatnich dniach mamusi . Dużo siły Moniczko :tull:

U mnie było trochę inaczej niż u was . Mama od początku o wszystkim wiedziała . Jeśli czegoś nie rozumiała, ja jej to tłumaczyłam . Nigdy nie chciała puścić mnie samej do gabinetu lekarza . Natomiast kiedy zadawała mi pytanie : ile mi jeszcze zostało - wtedy naprawdę nie wiedziałam co jej odpowiedzieć :?ale?:

. Wiedziała w jakim jest stanie, znała wszystkie swoje wyniki badań, więc nie mogłam kłamać w żywe oczy, ale zawsze mówiłam : przestań mamuś, do setki pociągniesz jak nic , a ona wtedy śmiała się, że jej to nawet łopatą nie dobiją . Znając ją wiem, że ona wiedziała co będzie, ale jej pragnienie życia było tak silne, że nie dopuszczała do siebie myśli o śmierci . Walczyła do końca, nawet o ostatni oddech :cry:

. Moja bohaterka .

Moonika, a jak twoja mamusia się czuje ? Czy ją coś boli ? Jak psychika ?

Moonika, ta siła przychodzi niespodziewanie . Tą siłę daje bezgraniczna miłość do bliskiego, który choruje .Człowiek nawet sobie nie zdaje sprawy jak wiele jest w stanie znieść dla kogoś kogo los zaczyna spoczywać w naszych rękach . Są momenty, że myślisz - to już koniec, nie wytrzymam dłużej, a potem patrzysz w ukochane oczy, ocierasz łzy , podnosisz głowę i idziesz dalej bez słowa skargi . Działasz, bo tak ci podpowiada serce . Jest to cholernie ciężkie, ale robisz to dla niej - dla swojej jedynej, ukochanej mamy . Dasz radę, uwierz w to [yee]

. Chłoń każdą chwilę z nią , bo potem pozostaną ci te piękne, a zarazem gorzkie wspomnienia . Celebruj każdą sekundę, jakby miała być tą ostatnią . Poprostu kochaj, a dasz radę .