Znaleziono 1 wynik

Piszę w tym wątku, jako "prostatowiec", który wczoraj obchodził dwulecie od operacji, z dostępu załonowego, ale nie o moją chorobę tu chodzi. Chciałbym w paru słowach odnieść się do tekstu Pani prof. Krystyny de Walden - Gałuszko (wyżej), gdyż nie ma możliwości bezpośredniej odpowiedzi na w/w wątku.

Przede wszystkim chcę powiedzieć, że treść tekstu Pani Profesor, acz krótki, jest dla mnie zrozumiały i wystarczający, nie wymagający szerszych uzasadnień.

Chcę jednak co nieco powiedzieć o optymizmie. Dla mnie znaczną część optymizmu zajmuje wiara. Wiara ogólnie pojęta, zawsze i wszędzie, nadaje mi sens do podejmowania decyzji i działania, a poparta optymizmem - po prostu pozwala mi znosić wszelkie przeciwności. I jeżeli osiągnę, choćby drobny sukces, jest to dla mnie nagrodą i potwierdzeniem, że warto - warto walczyć o poprawę zdrowia, o życie.

Wiem, brzmi to trochę patetycznie, ale tak to widzę i tak postępuję.

Należałoby tu jeszcze wspomnieć o warunkach, w jakich przychodzi nam egzystować. Z pewnością mają one znaczący wpływ na nasz optymizm. Jest to dość szeroki temat i nie sposób go tu rozciągać.

Trzeba dodatkowo wspomnieć o naszym podejściu do śmierci. Chodzi mi o to, jak jest ona postrzegana w naszej kulturowo - religijno - obyczajowej świadomości: - jako coś niewyobrażalnie strasznego, okrutnego.

Szerokim łukiem obchodzę i unikam "drętwego" towarzystwa. Nie czytam, nie oglądam filmów typu horrory. Słucham muzyki, która jest optymistyczna, którą lubię, itp. Dość mam pogrzebów, na których coraz częściej uczestniczę (w ost. tygodniu trzy). W ramach moich możliwości i środków robię to co lubię.

Napisałem to, co wyżej, gdyż uważam, że mam moralne prawo, poparte osobistymi przejściami, by zabrać głos w poruszanym temacie. Kilka lat temu, w ciągu 10 miesięcy, poprzedzonymi dużymi cierpieniami, zmarły najbliższe mi osoby: tata, mama, brat. Opiekowałem się nimi, co powinny uzasadnić to, co napisałem.

Pzdr