Znalezionych wyników: 4

Ja mogę podzielić się moim doświadczeniem z chemią. A trochę tego jest, bo leczę się 3.5 roku.
Prży rozpoczynania kolejnych chemii pierwsze wlewy zawsze były najgorsze dla mnie. Czułam się źle i ladowalam na zwolnieniu. Po kilku wlewach było już lepiej, i wracałam do pracy.
Pamiętam też, że denerwowało mnie jak wszyscy nade mną stali, dopytywali jak się czuję i wciskali mi różne rzeczy. Chciałam mieć święty spokój, żeby sobie wszystko przemyśleć. Leżałam. Nie chciało mi się wstawać.
Moja propozycja? Zgłoś się do psychoonkologa w szpitalu i z nim obgadaj swoje lęki i niepokoje. Ja chciałabym, żeby moi bliscy tak zrobili. Pozdrawiam.

etm35,

życie w ogóle jest niebezpieczne. Nieodmiennie prowadzi do śmierci :mrgreen:

.

Decyzja czy i jak się leczyć należy do Twojego taty. Może zaufać lekarzom i przyjąć co proponują lub nie. Na tym forum, szczególnie w wątku merytorycznym, raczej nikt Ci nie doradzi, żebyście zrezygnowali z leczenia konwencjonalnego. Jeśli chcesz coś takiego usłyszeć, musisz poszukać gdzie indziej.

Ja leczę się ponad trzy lata. Nie mam szansy na wyleczenie, bo choroba jest rozsiana. Różnie bywało w czasie chemioterapii, ale nie mam wątpliwości, że już dawno by mnie nie było, gdyby nie ona. Ostatnie trzy próby leczenia były nieskuteczne i zaczynam odczuwać dolegliwości bólowe. Dlatego decyduję się na kolejny lek, żeby dać sobie i mojej rodzinie jeszcze trochę czasu na bycie razem.

Życzę Tobie i Twojej rodzinie osiągnięcia spokoju. Pozdrawiam.