Znalezionych wyników: 2

Wszyscy tutaj zapewne Ciebie rozumieja i nie jestes sama w tych zalach...Ja ciagle mysle ...tyle lat juz ludzie umieraja na ta chorobe..tyle ludzi odeszlo a nadal nie ma skutecznego lekarstwa.Czesto sobie mysle czy przypadkiem my wszyscy nie umrzemy no to samo..na raka. Kiedys zanim zachorował moj Tatus w ogole nie przywiazywalam uwagi ile osob umiera na ta chorobe. Teraz gdzie sie nie obejrze slysze: Rak... rak, A ja wiem,uwazam,ze po czesci to juz wyrok. Zyjesz,ze swiadomoscia..,ze przezuty..,ze umrzesz na to...nie bawem. I to jest straszne. Straszna rzeczywistosci... Straszna bezsilnosci.Cała rodzina żyje w jakims amoku...szuka lekarstwa..wierzy,ze cos pomoze,ze zdarzaja sie cuda. Chyba kazdy z Was tak mial...albo podobnie..

Gratuluje to naprawde duży sukces. pozdrowienia i zyczenia: dużo zdrowia dla twojej mamy:) Wiesz twoj post daje mi nadzieje,ze może byc dobrze.. Zawsze jak mam chwilke zwatpienia to najlepszym lekiem jest no to historia twojej mamy..Fakt,ze komuś się udaje!może nam też sie uda..