Znalezionych wyników: 2

Bardzo fajnie, że powstał ten wątek. Od 1,5 roku nie żyje mój tata, który zmarł na raka płuca, a ja nadal zastanawiam się nad tym, czemu tata całkowicie negował chorobę. Wydawało mi się początkowo, że nie chce nas martwić, ale teraz widzę raczej, że było mu chyba w ten sposób łatwiej przetrwać. Do końca mówił, że świetnie się czuje, nawet gdy nie mógł już wstawać. Planował, że będzie jeździł niedługo samochodem, bo to zawsze lubił robić. Niby pytał czasem o wyniki badań, ale nie wnikał zbyt szczegółowo. Stosował się do wszystkiego, co mu zaproponowałam (w porozumieniu z lekarzem oczywiście) jeśli chodzi o leczenie. Wydaje mi się, że ufał mi bezgranicznie, a ja do końca z premedytacją nie mówiłam o najgorszych rokowaniach. Stosowałam zasadę: mów tyle, ile pacjent jest w stanie znieść. Trochę miałam o to do siebie pretensje, ale chyba nie powinnam. To taka konkluzja po przeczytaniu tego wątku:)

Teresko, mój tata chorował dokładnie na ten sam typ nowotworu, tak samo umiejscowiony. Guz, który zdiagnozowano miał już 7 cm. Przerzutów w obrębie klatki piersiowej nie było. Po chemioterapii bardzo poprawił się stan taty, przytył, przestał kaszleć. Radioterapii nie stosowano, ponieważ tata miał płyn w opłucnej, który co jakiś czas ewakuowano, żeby tata się nie dusił. Ból pojawił się dopiero przy przerzucie do biodra. Radziliśmy sobie plastrami Durogesic, Ketonalem, Doltardem, Sevredolem, a w końcowej fazie, tata miał założoną pompę z ciągłym wlewem morfiny. Dużą pomoc w walce z bólem zapewniła nam poza Centrum Onkologii, także kadra dojeżdżającego do nas do domu hospicjum domowego. Życzę, Ci dużo siły we wspieraniu małżonka i pozdrawiam cieplutko.