Znalezionych wyników: 11

obertas,

Szerokiej i bezpiecznej drogi z naładowaną energią do dalszego życia. Chwytaj wiatr w skrzydła i odradzaj się jak ten Feliks z popiołu.

pozdrawiam poetycko piszącego Obertasa.

obertas,

obertas,

Trudno cokolwiek napisać. Straciłam rok temu mamę, którą się opiekowałam do końca, o mało nie straciłam męża, też jest chory, dziadek obecnie zmaga się z rakiem płuc, żyję w ciągłym strachu, więc myślę, że choć trochę Cię rozumiem.
Jednym pomaga ucieczka od tego forum, żeby już nie myśleć o tej straszniej chorobie inni wciąż tu trwają, bo są wśród ludzi takich jak my. Mnie bardzo pomaga obecność tutaj, taka moja psychoterapia, jestem wśród ludzi, którzy czują to co ja, czują ten wewnętrzny ból, rozpacz, wiem przez to forum, że nie jestem sama ze swoją rozpaczą, może i Tobie uczestnictwo w forum, pomoc innym w jakimś stopniu pomoże.

Bardzo mocno trzymam kciuki, żebyś choć trochę stanął silnie na nogi, byłam "czytaczem" Waszej historii i wiem ile przeszliście razem w tej Waszej pięknej miłości.

Gorąco pozdrawiam.

obertas,

Nie wiem kiedy ale pewnie jeszcze długo, długo będzie źle i niedobrze ale przyjdzie kiedyś ten lepszy czas. Piękne jak tak mocno kochamy, smutne jak kogoś od tej pięknej miłości zabraknie a my musimy żyć dalej ale już sami.

Trzymaj się.

Nie patrz czy książkowe objawy są czymś zwiastującym. Żyj dniem dzisiejszym. Nie na wszystko mamy wpływ niestety.

Dużo siły dla Was.

" Ile znieść zdołam?
Wyjścia nie mam- zniosę wszystko."

Zniesiesz wszystko, będzie boleć serce i dusza ale zniesiesz. Nie wiem skąd czerpiemy siły ale mamy w sobie ogromne jej pokłady jak trzeba.

Czytam Waszą historię i wiem, że dla miłości zrobi się wszystko, ja mdlałam na widok męża pod tymi aparaturami szpitalnymi, wstawałam i robiłam dalej, bo kocham Go tak jak Ty swoją Dziewczynę. Czy można kochać za bardzo? ja też sobie zadaje to pytanie, można a jak kocha się tak mocno to jest wtedy chyba ciężej to wszystko przechodzić, choć nie wiem czy mam rację.

Kochaj z całych sił, Dziewczyna to czuje.
:tull:

Obertas, mama miała inny typ nowotworu ale też towarzyszyły temu straszne bóle nóg i ręki. Każda czynność wokół Niej to było wyzwanie. Każdy dotyk, niesamowity ból. Za radą hospicjum jak układałam mamę w odpowiednie strony to podkładałam poduszki między nogami, pod nogi. To dawało ulgę tylko jak się nie ruszała, jak ją dotykałam, przewracałam to niestety nie dało rady opanować bólu. Tłumaczyli mi, że mięśnie bolą od bezruchu, od leżenia, zastają się, przykurczają.

Bardzo współczuję, wiem jaka to trudna walka o najbliższą osobę, dużo siły, pozdrawiam.