Znalezionych wyników: 2

Majuna,
Ja absolutnie nie odebrałam Twojego posta jako

Majuna,
Trudno cokolwiek radzić jak kochamy to się opiekujemy, taka rola żony/męża/dzieci ale oprócz rola to i po części obowiązek, oczywiście miłość, troska, współczucie i masa innych przyczyn. Wszyscy tutaj opiekowali się bądź opiekują kimś bliskim kto choruje, kto umiera i podejrzewam, że większość z nas podczas trwania choroby odczuwa wypalenie, okrutne zmęczenie zarówno fizyczne jak i psychiczne.

Ja kochana też się opiekowałam sama teściową, mąż całymi dniami w pracy, moja teściowa miała rozsianego raka i wylew raz po razie więc dostałam Ją ze szpitala leżącą, bez kontaktu, wszystko musiałam robić sama, wszystkiego się domyślać bo nie mówiła, nosić do mycia, przebierać. Byłam wyczerpana jak i Ty, jak przychodził lekarz/pielęgniarka z hospicjum to nie nad mamą się litowali ale nade mną bo byłam chudsza i gorzej wyglądałam od mojej chorej mamy. Piszę Ci o tym nie po to, żeby pokazać jak ja cierpiałam tylko po to żebyś wiedziała, że wszyscy przechodzimy to samo, tylko mało tutaj piszemy o naszych emocjach, o naszym cierpieniu bo ono wobec osoby śmiertelnie chorej staje się niczym, nasze noce nieprzespane, nasze nerwy, nasze łzy, nasze siedzenie i niewychodzenie z domu i masa innych naszych tragedii czym jest wobec śmierci.
Może nie mam racji, może nie powinniśmy tego tak emocjonalnie przeżywać i podchodzić bardziej praktycznie ale to jest zależne od tego jaki mamy charakter, jaką psychikę. Na pewno też nie powinniśmy zapominać w tym nieszczęściu o sobie, jak mamy możliwość musimy prosić bliskich o pomoc, mamy prawo jej wymagać. Masz synów, powinni Ci pomóc w opiece, dać Ci chwilami odetchnąć innym światem i powietrzem, proś o tą pomoc, daj sobie pomóc jak tą pomoc ktoś oferuje.

Majuna, powiedz, kto się zaopiekuje naszymi chorymi jak nie my żona/mąż/dzieci. Pewnie można scedować to na hospicjum stacjonarne ale czy tego chcesz, czy mąż tam chce iść?, trzeba wszystko rozważać.
My najprawdopodobniej będziemy żyć dalej a ten nasz chory ma już swój wyznaczony czas, ja wiedząc to nie mam sumienia żeby narzekać nawet jak padam, nie mam sumienia czegoś nie zrobić czy czegoś nie spełnić.
Oczywiście można się ze mną nie zgadzać, każdy z nas jest inny, każdy ma inną sytuację życiową, każdy inną psychikę i każdego postępowanie jakie by nie było jest jego postępowaniem czy dobrym czy złym nikt nie ma prawa tego oceniać.

Bardzo Ci współczuję bo przechodziłam to nie raz i znam dokładnie ten ból, który towarzyszy opiekunom.