Znalezionych wyników: 25

Bonaj,

Najszersze wyrazy współczucia ::rose::

Teraz będzie inaczej ale mama jest wolna od cierpienia a to bardzo dużo.
Jesteś cudownym synem i mama powinna być z Ciebie dumna, bardzo dumna. Zapewniłeś Jej godne przejście na drugą stronę i wspaniałą opiekę podczas choroby.

Teraz kolejny etap Twojego życia. Jeszcze raz bardzo współczuję ::rose::

JustynaS1975,

Przepraszam :oops:

obiecuję poprawę [yee]

Bonaj,

Nikt z nas nie namawia Cię na HS, próbujemy podpowiedzieć. Dlaczego moje myśli krążą wokół HS, bo wiem jak u nas było z ciocią, nie potrafili kompletnie dopasować leczenia. Ciocia wyła w szpitalu z bólu a oni licytowali się z każdą tabletką przeciwbólową. Dopiero HS uwolniło ciocię od bólu, od cierpienia, od zwidów, duszności, kaszlu, dopiero Oni zapanowali nad wszystkim i wcale nie musiała tam długo być, żeby to wszystko opanować i wrócić do domu. Oczywiście, że zrobisz tak jak uważasz, jak widzę masz duże zaplecze "pomagaczy" to pewnie dacie sobie radę.
Druga sprawa szpital i odesłanie na oddział/szpital psychiatryczny. Wydaje mi się, że to normalna procedura. Wykluczyli przerzuty w głowie a zachowanie mamy jest jakie jest. Zorganizowali konsultacje psychiatryczną i pewnie psychiatra sam stwierdził, że tylko metodą prób i błędów może dopasować mamie leki. Leki psychiatryczne uwierz nie jest łatwo dopasować więc decyzja o przyjęciu na oddział psychiatryczny była zasadna. Można się spierać w dwóch kwestiach. Po pierwsze mama z takim zachowaniem pewnie powinna być przyjęta do izolatki (może nie było wolnej), po drugie i chyba najważniejsze powinieneś Ty wyrazić zgodę czy mamę tam umieścić, nie wiem czy to zrobiłeś czy sami z siebie mamę tam umieścili?

Wiesz Bonaj czasami lepiej żeby pacjent spał, był wyłączony z życia, nieświadomy, otumaniony niż wył z bólu, zachowywał się niebezpiecznie dla siebie i dla innych, ale to jest moje zdanie, wcale nie musisz się z tym zgadzać. Ja patrząc na mojego dziadka, ciocię, którzy z bólu zwijali się w kłębek i wyjący nieludzkim głosem dała bym wszystko, żeby tylko nie cierpieli.
Dziś macie wizytę specjalistów to może coś mądrego uradzą.

Trzymaj się chłopaku.

Bonaj,

Tak ciężko powiedzieć mimo naszego osobistego doświadczenia co się dzieje z mamą, my mamy nie widzimy osobiście. Brak przerzutów w głowie nie jest tego przyczyną, bo wykluczone, może antydepresanty/psychotropy źle dobrane, może za dużo, może za mało. Może mama ma jakieś psychozy, możee zanim wystąpiła choroba nowotworowa mama miała już jakieś stany psychiczne odbiegające od normy i teraz przy chorobie to się bardziej ujawniło, nie wiem, tylko myślę. Może mama jest już "zawieszona" pomiędzy dwoma światami. Siada, wstaje, chce iść, leży jest często objawem bliżej końca. Przywoływanie nieobecnych, widzenie nieobecnych też jest często jakimś objawem odchodzenie, przynajmniej u mnie było to we wszystkich przypadkach. Na prawdę tak ciężko ocenić, nie widząc pacjenta co jest z mamą, znamy tylko Twoje opisy.
Męczy się mama, męczysz się Ty, robisz wszystko a tak niewiele pomaga. Nikt nie powie jak długo jeszcze to będzie trwało, musisz mieć siły.
Nie bardzo rozumiem dlaczego HS nie chce przyjąć mamy, powinni, to Oni powinni zapanować nad mamy zachowaniem, cierpieniem, dziwnie się tłumaczą, że w takim stanie nie przyjmą.

Trzymaj się dzielny chłopaku.

Bonaj,

A dlaczego nie hospicjum stacjonarne? Przecież Oni przyjmują pacjentów w naprawdę ciężkim stanie, gdzie rodzina nie jest w stanie odpowiednio ulżyć w cierpieniu.

Bonaj,

Pisałeś wcześniej, że mama "lubi" łykać różne leki, uważaj teraz z psychotropami. Kontroluj przyjmowanie leków, żeby mama czegoś nie przedawkowała albo nie pominęła dawki leku. W leczeniu antydepresantami/psychotropami ważne jest regularne przyjmowanie leku. Poza tym, tak jak napisałeś, żeby lek zaczął dobrze działać potrzeba trochę czasu.

Najważniejsze, że sytuacja opanowana.

Trzymaj się dzielny chłopaku.

Basia2000,

Dlatego napisałam, że można rozważyć leki wyciszające, może to by pomogło i TK można by było zrobić. Oczywiście konsultacja wskazana, zwłaszcza neurologa. Napisałam o lekach uspokajających bo miałam podobnie z mamą w szpitalu, przerzuty do mózgu. Mama wyrywała sobie kroplówki, sondy z nosa, wychodziła z łóżka, choć była niechodząca. Też szpital mi się skarżył na zachowanie jakbym ja miała coś z tym zrobić. A jak miałam to zrobić, to nie ja byłam fachowcem. Jednego razu zostałam zapytana czy mogą mamie przywiązać ręce, żeby sobie nic nie wyrywała. To są na prawdę bardzo trudne sytuacje, szpitale nie chcą takich pacjentów. Usłyszałam wiele przykrych słów, kiedy z mamą lądowałam w szpitalu. Dlatego Basiu2000, tacy pacjenci są niewygodni, najlepiej żebyśmy Ich jak najszybciej zabrali albo w ogóle nie przywozili do szpitali. Trafiłam kiedyś z mamą o 3 nad ranem do szpitala, personel sobie smacznie spał kiedy ratownicy przywieźli mamę i nie zauważyli, że ja też tam byłam i słowa, znowu nam jakiegoś umarlaka przywożą, przykre, powiedziałam wtedy tylko przepraszam, że śmiałam przywieźć mamę, żebyście Ją ratowali. Basiu ja po swoich doświadczeniach szpitalnych to się już niczemu nie dziwię.

Pozdrawiam.

Bonaj,

Powinni dać mamie silniejsze leki uspokajające żeby mamę wyciszyć, więcej by przesypiała a to byłoby i dla Niej i dla Ciebie lepsze rozwiązanie. Widocznie mama ciągle Cię woła w tej swojej agresji do personelu szpitalnego i stąd prośba żebyś był. Proś o jak najszybsze TK, żeby sprawdzić co się dzieje w głowie i myślę, że w Waszym wypadku chyba najlepsze byłoby dla Was Hospicjum Stacjonarne i to jak najszybciej. Nie dasz rady sam, pomyśl o tym.

Myśl o sobie bo siądziesz psychicznie i fizycznie.

Bonaj,

Mogą to być przerzuty do mózgu. Mama bierze coś na uspokojenie/antydepresanty?

Jeśli czujesz, że nie będziesz miał siły psychicznej do opieki całodobowej przy mamie to masz prawo rozważyć HS, może na jakiś czas spróbować żebyś Ty nabrał sił. Jeśli mama ma przerzuty do mózgu to może być ciężko, moja dostała i padaczki i wylewu, kontaktu nie było żadnego, nie każdy da radę opiekować się tak chorą osobą.

Pozdrawiam gorąco.

Monika_Maria_Marika,

Pisząc "okrutne" miałam na myśli odchodzenie w cierpieniu a nie nasze myśli. Tak jak napisałam wyżej większość z nas ma takie myśli i prośby, ja też je miałam choć się za nie często ganiłam.

Pozdrawiam.