Znaleziono 1 wynik

Witam,
po przeczytaniu Waszych postów uświadomiłam sobie, że moja złość wobec choroby mojej mamy jest czymś naturalnym.
wiem, że w przypadku choroby przewlekłej cierpią obie strony - i chory i rodzina. wiadomo też, ze bardzo często emocje w nowych dla nas, a tak długo trwających sytuacjach, sięgają zenitu i wychodza z nas demony. nie wiemy, jak my, dziś zdrowi, zachowalibyśmy się w sytuacji naszych chorych bliskich. być może jeszcze gorzej. jak tu ktoś napisał, u podłoża takich agresywnych zachowań leży lęk chorego - przed śmiercią, bólem, nieznanym. Ale też, jeśli nie wchodzą w grę zmian w mózgu chorego, trzeba stawiać w miare rozsądne granice i chronić siebie (oraz dzieci). to są moje przemyślenia.

Myślę, ze złotym środkiem jest stosowanie zasady "tu i teraz". i reagowanie na konkretną sytuację.

Towarzyszę od jakiegoś czasu odchodzącej mamie, która nigdy nie była oazą łagodności. obserwuję nasilenie jej negatywnych cech charakteru - manipulacji, złośliwości. ale też niemocy. i lęku wobec zbliżającej się śmierci.
jedna z osób opiekujących się osobami chorymi powiedziała mi, że te cechy się nasilają u chorych z rakiem.

nie bez powodu są grupy wsparcia dla osób opiekujacych się przewlekle chorymi.

Agniemich, trzymam kciuki za Twoją cierpliwość. zawalcz o synka. wbrew pozorom 12 lat to jeszcze dzieciak.

Przytulam :tull: