Znaleziono 1 wynik

Znalazłam w necie takie informacje

Leczenie operacyjne, zależnie od stanu miejscowego, sprowadza się do zaszycia miejsca pęknięcia płuca, wycięcia pęcherzy rozedmowych i odkorowania płuca.. Stosuje się również nacięcie opłucnej ściennej, co prowadzi do wytworzenia rozległych zrostów zapobiegających nawrotom. Każda operacja jest uzupełniana założeniem drenów, które utrzymuje sie przez kilka dni.
Bardzo szybkiej interwencji (w celu zmniejszenia nadciśnienia w jamie opłucnej ) wymaga odma zastawkowa z nadciśnieniem .

W ostatnich latach dużą popularność w leczeniu dużej odmy opłucnowej zyskała technika zwana torakoskopią "chirurgiczną". Polega ona na wprowadzeniu przez drobne nacięcie na skórze, mini-kamery i zestawu specjalnych narzędzi.
Umożliwia to przeniesienie na ekran monitora obrazu z wnętrza jamy opłucnej i zastosowanie doraźnego leczenia lub zapobieganie nawrotom (po torakoskopii notuje się zaledwie 3 do 12% powikłań) bez przeprowadzania operacji na szeroką skalę.

pozdrowienia i buziaki dla córki

[ Dodano: 2009-07-23, 14:21 ]
i jeszcze tutaj coś znalazłam, może coś się przyda ...

Mój syn przeszedł kilkakrotnie odmę. drenaże w znieczuleniu jedynie morfiną. Operacja toratochirurgiczna z otwarciem klatki, podczas której okazało się, że dodatkowo trzeba zciąć część płuca, które wykazywało wrodzone załamania w szczycie. Powiem - odma nawraca, dała już znać na drugim płucu. Mimo operacji może się powtarzać wielokrotnie. Cóż - taki urok chorych z uszkodzoną tkanka łączną :roll:

Nieco więcej informacji, ponieważ ostatnio spotkałam chłopca z zespołem Marfana, licealistę, który wśród wielu innych dolegliwości również miał drenaże płuc.

Występująca często w zespole Marfana czy Ehlersa – Danlosa samoistna odma opłucnowa jest wynikiem przedostania się powietrza do wnętrza jamy opłucnej, w zależności o wielkości obszaru wyłączonego z oddychania. Jej objawy mogą być niezauważalne lub wręcz bardzo gwałtowne. Czynnikiem wyzwalającym odmę jest najczęściej wysiłek, kaszel, kichnięcie, nagła zmiana pozycji ciała, zimne przewiewne powietrze dostające się do płuc np. podczas jazdy, ale może ona również wystąpić w czasie zupełnego spokoju. Należy sobie uświadomić, jak bardzo niebezpieczna może być odma. Gdy płuco się zapada, odczuwany jest ból w klatce piersiowej po stronie odmy oraz duszność, dochodzi do przyspieszenia oddechu oraz bolesnego suchego kaszlu. Może też pojawić się mechanizm wentylowy, który spowoduje narastanie ciśnienia powietrza, postępujące zapadanie się płuca i przesunięcie śródpiersia w stronę zdrową, czyli bardzo niebezpieczna odma wentylowa. Wówczas powietrze dostaje się do opłucnej w czasie wdechu, nie wydostaje się w czasie wydechu, następuje zapadnięcie płuca, przesunięcie śródpiersia w stronę zdrową, ucisk na serce i duże naczynia, zmniejszenie rzutu a nawet zatrzymanie krążenia. Stanowi ona zagrożenie życia i wymaga natychmiastowego odbarczania. Dlatego odczuwając najmniejsze objawy typu: nagłej i szybko narastającej duszności, nadmiernego wypełnienie żył szyjnych, tachykardii, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem.

Leczenie odmy jest uzależnione od jej umiejscowienia, stanu ogólnego chorego oraz przyczyny jej powstania. W przypadku prostej odmy płaszczowej, która ustępuje samoistnie może być ono zachowawcze. Taka odma opłucnowa wymaga leczenia spoczynkowego na boku dotkniętym odmą i ćwiczeń oddechowych (m. in. oddychania przeponą, dmuchania w specjalny aparacik z kuleczką lub butelkę z wodą). Dodatkowo stosuje się klasyczną metodę polegającą na dostarczaniu do dróg oddechowych leku lub sprężonego, czystego tlenu w postaci aerozolu za pomocą nebulizatora. W przypadku dużej odmy, stosuje się drenaż jamy opłucnowej lub jako metodę z wyboru w przypadku odmy nawracającej, zwłaszcza nawracającej wielokrotnie, oraz odmy nie rozprężającej się z powodu zgrubienia opłucnej – leczenie operacyjne.

Powstawanie samoistnej odmy opłucnowej w genetycznie uwarunkowanych schorzeniach tkanki łącznej jest wynikiem zaburzeń syntezy kolagenu w organiźmie, a także przenikania powietrza z jamy brzusznej przez ubytki w przeponie. Dlatego ze względu na słabszą tkankę łączna w płucach i innych narządach chorzy muszą unikać wysiłku. Przeciwwskazane są: duży wysiłek fizyczny, dźwiganie, praca wymuszająca pozycję stojącą, związana z koniecznością nagłego wysiłku, w tym także uprawianie niektórych sportów (kontaktowych, wysiłkowych, gier zespołowych). Ze względu na płuca wskazany jest ciepły i suchy mikroklimat oraz unikanie nadmiernych wahań temperatury.

Dodatkowo:
Chorzy z osłabioną tkanką łączną narażeni są ponadto na powikłania w układzie oddechowym wywołane leczeniem. Takie leki, jak metotreksat, penicylamina czy inne mogą powodować zmiany śródmiąższowe płuc, a leki immunosupresyjne prowadzić do zakażeń oportunistycznych, jak pneumocystodoza. U chorych dochodzi także do osłabienia mięśni oddechowych, wówczas objawy ze strony układu oddechowego mogą być pierwszymi objawami choroby układowej, wyprzedzając inne objawy nawet o kilka lat. Dlatego też chorych z częstymi dolegliwościami i zmianami śródmiąższowymi płuc, z rozedmą, z nawracającą odmą opłucnową należy diagnozować w kierunku układowej choroby tkanki łącznej.