Znalezionych wyników: 16

Ja pamiętam, że chciałam żeby się to już skończyło,żeby nie cierpiał, ale gdy odszedł , to nagle zaczęło mi brakować tego widoku że leży w pokoju,że ciągle przechodzę i widzę go a tu nagle puste łóżko,pokój....tak się przyzwyczaiłam do tej sytuacji, że tam jest(że tak będzie)
a tu nagle pustka :cry:

Trzymaj się kochana....myślę że żadne słowa nie są w stanie Ci ulżyć w cierpieniu....
Przytulam Cię bardzo mocno

Droga Ewelinko!
u Nas tak samo jak u Ciebie, ciągle mam tatę przed oczami , nadsłuchuję czy się kręci w łóżku jak śpię u mojej mamy.A tu łóżko puste, nie leży już tata w nim.
W szafach co się otworzy pełno jego rzeczy, wszędzie wszystko przypomina tatę, nie da się zapomnieć...
trzymaj się Ewelino, życzę Ci dużo dużo siły!!!

Przytulam mocno
marzena

markad przede wszystkim to w ogóle nie powinieneś myśleć o śmierci.
Jeśli chodzi o radę to nie ma na to rady. Obojętnie jak przeżyjesz swoje życie ból bliskich jest taki sam. Mówić komuś i radzić jet bez sensu. Strata bliskiej osoby jest ciężkim przeżyciem.Każda rzecz, każdy moment wszystko przypomina o bliskich których straciliśmy.
Ja sobie nawet nie zdawałam sprawy jaki to ból!Jak człowiek nawet nie może z bólu rozpaczy oddychać. Nie uchronisz swoich bliskich przed łzami , bólem...Możesz owszem życ teraz pełnią życia, spędzać z nimi jak najwięcej czasu. Na pewno będzie to dla nich jak i dla Ciebie bardzo ważne, ale nie pomoże im w mniejszym cierpieniu.Może ludzie którzy bardzo bardzo wierzą w Boga inaczej traktują śmierć, może im łatwiej znieść śmierć bliskiej osoby.
Życze Ci duzo zdrowka!

Dziękuję Wam wszystkim za wyrazy współczucia.
Wczoraj pochowałam tatę :-(

Ból okropny.Człowiek nie do poznania, rak go wyniszczył okropnie.
Miał piękny pogrzeb, ładne kazanie. W trakcie jak trumnę do grobu chowali to zaczął mocno padać deszcz-teraz może pić do woli ile będzie chciał i nie będzie czuł bólu.
Czuję teraz pustkę i okropny ból, patrzę jak bardzo mama cierpi, w domu tyle rzeczy po nim jest, wszystko go przypomina..ciężko. :cry:

pozdrawiam
marzena

dzień przed jego śmiercią byłam u taty, usiadłam na łóżku i tak jak zawsze przy nim się trzymałam tak nie wytrzymałam i się rozpłakałam Mówiłam do niego"Boże jaki Ty jesteś chudzinka, dlaczego zachorowałeś" On spokojnie nie wyraźnie mówił mi że z czego ma być gruby jak nie je już tyle czasu, że nawet już mu się nie chce , że tak woda mu się podnosi i przelewa...." posiedziałam jeszcze przy nim pomilczeliśmy.Potem wołał poszłam a on chciał wiedzieć która godz a potem chciał swój zegarek na rękę.Przyniosłam mu, chciałam pomóc ubrać ale kiwnął że nie trzeba, sam sobie ubrał. I tak cały dzień potem przespał , poodkrywany z zegarkiem na ręku . Wychodząc od niego obudził się popatrzył na Mnie dosyć długo nigdy tak nie patrzył ja nie mogłam wytrzymać od płaczu wiec wybiegłam. Na drugi dzień miałam z mężem jechać do Bielska ale już wieczorem mu powiedziałam , że nie mogę że muszę do taty jechać, że mam nadzieje, że zdążę ....ale nie zdążyłam
Rano telefon od mamy, że w nocy spał do 4.00 potem chciał sikać, wypłukał usta. Potem chciał sie napić oranżady albo piwa.Napisł sie dosyc duzo i zaraz zwrócił. Mama przy nim stała ale kazał się jej isc polożyc.
Polozyla sie ale około 6 zacząl kaszlec-nigdy nie kszlal...mama wchodzi a on jej daje reke zeby go dzwigneła, podnosi się nogi spuszcza i leci na mame.Mama mówi do niego ze co robi, ze jest slaby nie da rady wstac i nagle bierze gleboki oddech odchyla sie do tyłu i pada na łóżku.Jeden głeboki oddech , mama zamyka oczy otwieraja sie na nowo potem znowu i juz nie otworzył.Gdy do mnie dzowniła jeszcze raz był oddech i KONIEC
Koniec życia Przyjechałam zaraz do mamy poprzytulałam się do niego, popatrzyłam.Widok mojego taty był przerażający silna kacheksja tylko brzuch z woda mu sterczał i kości policzkowe.Same kości.Zniszczył go fizycznie i psychicznie jak tylko mógł.
Ból nie do zniesienia.Myślę że jeszcze to do Mnie nie dochodzi, że mój tata mógł umrzeć, taki silny człowiek że umarł. Boli bardzo.Okropny ból.Do tego patrzę jak mama cierpi :(
zdiagnozowano u niego raka 16lutego, 16 marca wypisali ze szpitala i 24 maja zmarł.
Nie wiem czy kiedyś minie ten ból, nie wiem....

dzisiaj o 7.35 odszedł mój tata.

dziękuję Wam za wsparcie...

witaj

niestety nie jest lepiej.nie wstaje już w ogóle z łóżka ani nie ma siły się podnieść .
schudł do granic możliwości.ma ciało w wybroczynach, lekarka z hospicjum twierdzi że to z wątroby jest. Nadal dziennie dwie kroplówki mu lecą .Zamknął się w sobie.Oczy zamknięte,nie chce rozmawiać z nikim, jest mu źle,nie umie się pogodzić z tym że odchodzi.
Woda w brzuchu się nie powiększa , płuca czyste ale krążenie mu już odmawia posłuszenstwa.
Ostatnio nawet wziął dwa łyki wody, ale zaraz ją zwrócił. :cry:

jest bardzo ciężko patrzeć jak odchodzi, jak choroba go wyniszczyła,jest taki chudziutki szkielet, do tego ma świadomość że umrze...tragedia
nie wiem jak długo jeszcze to potrwa.
codziennie jest gorzej,codziennie gaśnie jakaś jego cześć...
dzięki że zapytałaś...mogłam się wyżalić

pozdrawiam ciepło
marzena

jejku jak mi przykro, bo właśnie wczoraj wieczorem posłałam Ci pw jak się ma Twój mąż a tu... :-(

bardzo mi przykro-już nie cierpi
trzymaj się mocno
Mnie to też czeka "lada chwila" i już się boję tej chwili... :cry:

doszła

dziękuję Ci .A no widzisz taki ten świat niesprawiedliwy.
Jak patrze na staruszków którzy wożą wózki z wnukami, prawnukami albo nawet jak idą z babcią pod pachę to Mnie serducho boli.Mój tata doczekał wnuków. Ale co z tego jedno 3 letnie nie będzie go na pewno pamiętało a drugie 5 miesięczne na pewno nie.
Przynajmniej wie, jak sobie życie ułożyłam i że ma wnuki .

Pozdrawiam gorąco

a jak długo Twój tata żył z tą okropną chorobą?Wiem że każdy przypadek jest inny ale chciałam wiedzieć.
dziękuję Ci za słowa otuchy i wyrazy współczucia Trzymaj się ciepło

Dziękuję Ci za te słowa.Przykro mi że i Ty musiałaś przejść przez coś tak strasznego.
Bo kto w takiej sytuacji nie jest nie był nie wie co to znaczy.Domyślam się że skoro rzuciłaś palenie to był rak płuc?!

tata obecnie tylko leży,oczy ma zamknięte z nikim nie rozmwia, myślę,że jest w ciężkiej depresji.Przychodzi codziennie pielegniarka z hospicjum i podaje mu 2 kroplowki, przychodzi rowniez lekarka. Psychologa nie chce, z nami o stanie nie rozmawia.A ja jako jego córka już nie potrafie patrzec na niego jak sie psychicznie meczy, jak go zniszczył rak.Same kosci,nie ma gdzie wenflonu wbic.Jak długo jeszcze pożyje bez jedzenia?Jak mam żyć by nie zwariować?
:-(