Znaleziono 1 wynik

moonika nie ostatni raz zauważysz/doświadczysz, że niektórzy ludzie usłyszawszy o chorobie będą "kalkulowały...
Inaczej podchodzisz do tematu TY, którą dotyczy choroba osoby Ci najbliższej, a zupełnie inaczej ktoś, kto jest obok, komu osoba Twojej mamy nie jest tak bliska, jak Tobie... I to jest niemal "normalne". Kiedy jesteśmy zaangażowani bezpośrednio, taka reakcja boli dwójnasób. I niestety tego nie zmienisz. I nie ma co się obrażać i odsuwać od tych osób. Bo jeśli mielibyśmy każde słowo, gest rozkładać na czynniki pierwsze, zostalibyśmy sami...

Kiedy dowiedziałam się o chorobie mojej Mamusi, robiłam wszystko, aby zmienić w pracy grafik, poprzesuwać dodatkowe zajęcia, itp., tak, aby najwięcej czasu poświęcić Mamci.
Nie było to łatwe...moi pracodawcy niby słuchali moich prób, ale uważali, że przesadzam, bądź jestem nazbyt przewrażliwiona, że muszą teraz przeze mnie kombinować, i że pozostali współpracownicy mają mi to za złe, bo nie będą wszystkiego pode mnie dostosowywać... A uważałam ich za dobrych, wspaniałomyślnych ludzi...To była sytuacja nagła, awaryjna, niecodzienna...I nie zmieniałam wszystkiego...kilka drobnych zmian...

Nie skreśliłam ich, choć mnie rozczarowali.
Ale nie tylko oni...

[b]Moniko jeśli czujesz się samotna/sama...tu znajdziesz Przyjaciół, każdy na miarę swoich możliwości, będzie służył Ci radą i pomocą. A przyjaciółce daj czas "dojrzeć", oswoić się z myślą...Daj Jej szansę.

Życzę siły i wytrwałości.
Bernadeta

[/b]