Znalezionych wyników: 3

Kubanetko, wszystko to, co opisujesz jest bliskie osobom, które przeżyły podobną stratę. Przeżywasz to adekwatnie. To normalne, że po odejściu Taty nawet wspomnienie jego uśmiechu może poza wzruszeniem wywoływać ból, czy nawet złość, że Jego już nie ma i nie będzie się do Ciebie uśmiechał. Doskonale to rozumiem.

Jednak niezależnie od bólu i ciężaru zmagania się Waszej rodziny z chorobą Taty, jesteście silni rodzinną miłością. Ty, Twój Mąż, Mama, nawet Ciocia która zabrała Mamę na wczasy. Nie każda rodzina jest w stanie znaleźć w sobie pokłady takich uczuć i wsparcia nawet w sytuacji choroby i śmierci. Chcę przez to powiedzieć, że nawet jeśli musiałaś rozstać się z Tatusiem tak wcześnie, to nie zmienia to faktu, że łączyła (według mnie nadal łączy) Was niezwykła więź. To jest skarb. Pamiętaj o tym, bo nawet teraz gdy fizycznie nie ma Taty obok Ciebie, to możesz czuć się silna z samego faktu bycia Jego córką.

Od naszych ukochanych osób, które odeszły dzieli nas tylko czas.

Kochani, oczywiście załóżcie wątek o snach! Jak mawiał Freud „sny to królewska droga do nieświadomości”. Ich interpretacja może pomóc w zrozumieniu tego, co przeżywacie. W snach przeszłość miesza się z tym, co dzieje się obecnie, z Waszą intuicją, obawami, ale też mocnymi stronami.

Za każdym razem, gdy śni się ukochana osoba, która odeszła, to nadal czujemy jej bliskość i obecność. Nieświadomość przywołuje tę osobę, bo bardzo jej potrzebujemy. To jest siła, z której można czerpać. Szczególnie, gdy dotyczy snów, w których bliscy są zadowoleni, uśmiechnięci, szczęśliwi.

A gdy śnią się chorzy, cierpiący – to dowód na to, jak wielki ciężar towarzyszenia w chorobie nieśliście w ostatnich miesiącach. To jedynie wytwór przeżywanej wtedy wielkiej troski i obawy o ich zdrowie. Teraz jednak są bezpieczni. To, co była najgorsze – ból, cierpienie, bezsilność – skończyło się wraz ze śmiercią. W tym sensie śmierć po wyniszczającej chorobie może być wyzwoleniem. Pozostała za to miłość, wdzięczność za czas razem spędzony i tęsknota – bo ten, który kocha tęskni i nie ma w tym niczego nieprawidłowego.

Żałobę każdy przechodzi indywidualnie. Obecność na forum także w tym pomaga.
Osoby, które nie mają podobnych doświadczeń często nie rozumieją, że to, co jest elementem żałoby i radzenia sobie ze stratą ukochanej osoby to norma.

Tulio, przeżyłaś wielką stratę. Nawet nie wiem, czy słowa oddadzą, jak wielką.
Miałaś szczęście tak bardzo kochać i być kochaną. Dlatego tak trudno żyć dalej, bo Twoje emocje się nie zmieniły - nadal kochasz i tęsknisz.

Minęło 21 miesięcy, które przeżyłaś, choć bez Niego. Potrafisz. Żyjesz. W smutku, rozpaczy, tęsknocie i miłości. Ale żyjesz. Może to miał na myśli Twój Narzeczony? Siłę, aby trwać dalej mimo tego, co przeżywasz. By wylać z siebie ten cały żal też potrzeba siły.

W tej chwili dzieli Was jedynie czas. W pewnym sensie Twój Narzeczony jest z Tobą - w każdej Twojej myśli o Nim, uśmiechu do wspólnych wspomnień.