Znalezionych wyników: 273

Sylwia,

Twojej mamie nie zostało wiele czasu, bo guz jest ogromny i choroba bardzo zaawansowana.
Prawdopodobnie mama dostanie chemię paliatywną, ale nie bardzo potrafię sobie wyobrazić sytuację, by pomogła w istotny sposób na dłużej niż parę miesięcy.
Szukajcie hospicjum, bo przed Twoją mamą i przed Wami bardzo trudny okres. Guz napiera na drogi oddechowe i prędzej czy później duszności staną się bardzo silne. Nie jestem pewien, czy będziecie w stanie pomóc jej w domu, chociaż byłoby to dla niej najlepsze rozwiązanie. Szpitale też nie są od tego, by zajmować się śmiertelnie chorymi. Nie znają się na terapiach unikania bólu. Wy potrzebujecie specjalistów, którzy uchronią Twoją mamę przed cierpieniem. Chciałbym napisać tu coś krzepiącego i optymistycznego, ale wszystko co o tej chorobie wiem świadczy przeciw takiej opcji.

Trzymaj się

Nie bardzo wiem, co lekarz chce osiągnąć następnymi badaniami zważywszy, że stan zdrowia pacjenta właściwie wyklucza chemoterapię. Bez chemoterapii można go właściwie wysłać do domu. Obawiam się, że lecą wg. schematu i nikt specjalnie się nad tym nie zastanawia. Zastrzegam jednak, że to tylko moja osobista wątpliwość. Może prywatna konsultacja z onkologiem prowadzącym przyniosłaby jakieś wyjaśnienie. Wiadomo przecież, że bogowie w bieli nie znoszą wyjaśniania, poza tym system jest tak skonstruowany, że praktycznie im na to nie pozwala.

To nie jest dziwne.
Jeżeli lekarze oceniają, że bilans kosztów dalszej diagnostyki i ewentualnej terapii w stosunku do możliwych korzyści negatywnie, to nie jest w tym nic dziwnego. Zadanie medycyny jest chronienie pacjentów przed chorobami i ich następstwami oraz przedwczesną śmiercią, ale każdy musi kiedyś umrzeć.

Pewności być nie może, ale tuberkulozę stosunkowo łatwo zdiagnozować. Dlatego nie zwlekajcie z badaniami.

Alina,

znam bardzo dobrze niemiecką onkologię w jej najbardziej reprezentacyjnym wydaniu (Narodowe Centrum Raka- Nationales Tumorzentrum- w Heidelbergu) i podtrzymuję w całości to, co napisałem. Owszem, tam, gdzie jest czego bronić, pacjent NFZ jest w znacznie gorszej sytuacji, niż jego niemiecki odpowiednik, ale nie w przypadku tej choroby. W obu systemach lekarze domowi łatwo mylą objawy raka drobnokomórkowego z objawami przewlekłego zapalenia płuc, w obu systemach leczenie jest tak samo bezskuteczne, a przebieg gwałtowny. Tak samo jest też w USA i gdziekolwiek indziej.

Nie zamierzam też polskiej służby zdrowia bronić. Nigdy tego nie robiłem.

Alina,

rozumiem Twój stan psychiczny.
Nie ma jednak powodu na przypisywanie lekarzom jakiejkolwiek winy.
Rak drobnokomórkowy rozwija się często błyskawicznie. Poza tym, nawet jego stosunkowo wcześniejsze wykrycie nie zmieniłoby sytuacji, ponieważ jest chorobą właściwie niemal zawsze śmiertelną (średnio 2 procent pacjentów przeżywa dwa lata od diagnozy).
Gdyby został wykryty wcześniej, niczego by prawdopodobnie to nie zmieniło, bo schorzenia, na które chora cierpi, i tak wykluczały zastosowanie chemioterapii, czyli jedynej terapii, opóźniającej (raczej o tygodnie, niż o miesiące) postępy raka drobnokomórkowego.. Rak ten jest niemal organicznie związany z paleniem papierosów, więc rozważ raczej znaczenie tego związku przyczynowego. Choruje, bo paliła wiele lat. Nie wszyscy palacze zachorowują na raka drobnokomórkowego, ale wszyscy chorzy na tego raka byli kiedyś nałogowymi palaczami.

Zapewniam Cię przy tym, że w Niemczech sprawa wyglądałaby akurat w tym przypadku tak samo.

Przeciętnie, bronchoskopia udaje się w ok 30 procentach przypadków, to znaczy udaje się pobrać tkankę rakową, kiedy rak faktycznie jest. Oznacza to 70 procent tzw false negative. Przyczyny są różne, np. fakt, że sam guz nie jest napęczniałym zmutowaną tkanką monolitem. W świetle tego faktu powtórna próba bronchoskopii jest chyba bardziej zrozumiała. Bez próbek tej tkanki trudno ustalić dalszą terapię.

Podczas biopsji używa się technik diagnostyki obrazowej. Przynajmniej tak powinno być.

Najbardziej prawdopodobna diagnoza to rak płaskonabłonkowy. Tak czy owak, niezbędna jest dokładniejsza diagnostyka.
Ze względu na podeszły wiek, nawet w wypadku raka trudno jest ustalić najlepszą metodę leczenia. Rozstrzygającym jest pomiar wydolności płuc. Jeżeli płuca będą niewydolne, lekarze poprzestaną tylko na łagodzeniu objawów. Chemia może łatwo więcej zaszkodzić niż pomóc. Operacji raczej nie będzie, bo usunięcie płuca to ciężki zabieg. Spowolniony przez wiek metabolizm powoduje, że zwykle w podeszłym wieku rak rozwija się wolniej, niż u chorych w młodszym wieku. Oczywiście, nie jestem w stanie powiedzieć Ci, co będzie. Chciałbym tylko uwidocznić Ci, jak wiele dylematów musi rozstrzygnąć lekarz podejmujący decyzję w wypadku tak starych pacjentów.

Hmm
infiltratio carcinomatosa, carcinoma planoepitheliale..

znaczy dosłownie naciek nowotworowy, rak płaskonabłonkowy.

Pytanie o wyleczenie wymaga całościowego obrazu choroby.

Międzybłoniak jest chorobą rzadką, więc musisz zdać sobie sprawę w faktu, że lekarze nie mają rutyny w diagnozowaniu go. Wynika stąd tylko jedna praktyczna rada: pacjenci powinni szukać możliwie największych ośrodków onkologicznych. W mniejszych, lekarze znają takie przypadki z czasu studiów i prasy fachowej. Nie polepsza to i tak już bardzo trudnej sytuacji pacjentów, bo szanse wyjścia cało z zaawansowanej formy tej choroby są i tak znikome.

Międzybłoniak może wystąpić u osób mających kontakt z wszelkimi formami pyłów mineralnych, czyli np. u kamieniarzy, budowlańców operujących często tarczami do cięcia kamienia i nie lubiącymi masek przeciwpyłowych, etc. Wielka płyta nie ma natomiast raczej nic wspólnego z azbestem :-)

Fibbi,

Twoja mama ma raka nieoperowalnego, a więc nieuleczalnego (stadium IIIB). Stan węzłów chłonnych jest oznaką postępującego rozsiewu.
Zastosowane procedury mają charakter paliatywny, czyli mają tylko łagodzić cierpienia i opóźniać postępy choroby.
O tym, jaki jest dalszy bieg wydarzeń decyduje na ogół stan zdrowia pacjenta. Jeżeli pacjent jest w dobrej kondycji, to żyje na ogół dłużej. Natomiast choroby chroniczne układu krążenia itp mocno skracają pozostały czas, poprzez dolegliwości, ale też przez to, że znacznie ograniczają pole dla terapii onkologicznych.

Perspektywy nie są więc różowe.

Musicie natychmiast zażądać skierowanie na bronchoskopię i tomografię.
Obraz niebezpiecznie przypomina rozsiewający się złośliwy guz.
Nie wolno wam tracić ani dnia, bo za moment może być za późno.

tysia2011,

mam wrażenie, że moi poprzednicy nie wyrazili się dostatecznie dobitnie- Twój teść odejdzie szybko. Nie pozostało mu wiele czasu, więc jeżeli pozostało mu coś do powiedzenia lub do załatwienia z nim, nie traćcie czasu, bo go nie macie.

Niestety.

To są jakby dwa pytania w jednym.
To pierwsze brzmi, czy można tak się odżywiać, by uniknąć raka?
Na to pytanie nie ma właściwie odpowiedzi, ponieważ nauka nie zna do końca mechanizmu cancerogenezy, przypuszcza się, że tych przyczyn może być wiele, a do tego wiele z nich jest z pewnością osadzonych w genetyce, a więc jest to wątpliwe.

To drugie, czy jedzenie pewnych rzeczy sprzyja powstawaniu raka?
Na to pytanie można z całą pewnością odpowiedzieć TAK.
Np. badania przeprowadzane wielokrotnie w USA wykazują, że jedzenie czerwonego mięsa z grilla węglowego wielokrotnie zwiększa ryzyko zachorowania na raka jelita grubego. Sam fakt nie ulega wątpliwości, bo wyniki statystyczne są przygniatające, natomiast nie do końca jasny jest mechanizm będący tego przyczyną.

@awkat

Jest jeszcze jeden aspekt kuracji "szczepionkowych", o których żądna sensacji prasa milczy, a który znany jest bardzo dobrze fachowcom: ich kosmiczna CENA.

Problem jest właściwie łatwy do wyjaśnienia:
Rak jest zawsze trochę inny, więc jeżeli się to w ogóle uda, trzeba będzie dla każdego pacjenta hodować i produkować indywidualne serum. Oznacza to indywidualną produkcję w laboratorium dla indywidualnego pacjenta przez właściwie nieograniczony okres czasu, bo rak- podobnie jak dziś AIDS- stanie się w idealnym wypadku chorobą chroniczną.
Dzisiaj, koszt takiej kuracji eksperymentalnej leży między 20 tysięcy i 100 tysięcy Euro miesięcznie. Nawet jak ta cena znacznie się zmniejszy, to i tak pozostanie poza zasięgiem zarówno indywidualnych możliwości finansowych większości pacjentów, jak i przekroczy możliwości finansowe większości powszechnych systemów ochrony zdrowia.

Mówimy więc o kuracjach dla bardzo bogatych jeszcze przez bardzo długi czas.