Znalezionych wyników: 3

Droga agamaz, serdecznie Ci współczuję, chociaż doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że słowa tutaj nic nie znaczą. Utrata dziecka jest bowiem największą tragedią, jaka może spotkać człowieka w życiu. Podziwiam Cię za taką piękną postawę.
Balagan, Ty straciłaś Mamę, ja pół roku temu na zawsze pożegnałam się z Tatą. I chociaż minęło już sześć miesięcy, to w dalszym ciągu nie mogę przyjść do siebie. Bardzo za Nim tęsknię, czasami odczuwam straszny ból i nigdzie nie mogę znaleźć ukojenia. Podobnie, jak Ty, chodzę w ciemnych kolorach. Ludzie, zwłaszcza rówieśnicy, nie rozumieją mnie, zastanawiają się, jak można jeszcze rozpaczać po upływie pół roku. Przyznam , że sama myślałam już, że ze mną coś nie tak, ale widzę,że Ty masz podobnie. Moje życie utraciło dawne barwy: nie cieszy mnie lato, dzień za dniem jest taki sam- beznadziejny. Wspominam tylko etapy choroby Taty, zastanawiam się, czy ta śmierć była nieunikniona. Rozpamiętuję Jego cierpienie-zarówno fizyczne, jak i psychiczne oraz moją bezsilność i niemoc.Nie wiem, kiedy się to skończy...
Postanowiłam do Was napisać, bo w zasadzie nie mam komu się zwierzyć. Ci, którzy nie przeszli przez tę tragedię, nie rozumieją mojej zranonej psychiki. Ja też jeszcze rok temu byłam zupełnie inną osobą i kierowałam się innymi kategoriami niż obecnie.
Pozdrawiam serdecznia, atram

Podpisuję się pod tymi smutnymi słowami . Czuję to samo.
Pozdrawiam wszystkich, Atram

Witaj, serdecznie Ci współczuję. Dwa miesiące temu też straciłam Tatę. Zmarł na raka płuc.Od chwili diagnozy żył jedynie trzy miesiące. Lekarze nie dawali mu żadnych szans na leczenie, nie dostał nawet chemii.Jedynie brutalnie, bez owijania w bawełnę oznajmili, że ma raka. Przedtem wydawało mi się, że brak chemii oszczędzi Mu cierpienia. Nie zdawałam sobie sprawy , że tak szybko od nas odejdzie, w ogóle nie byłam świadoma tego, w jakim tempie chroba postępuje. Miałam nadzieję, że będzie z tym żył- przecież jeszcze w sierniu 2011r. był w dobrej formie(takie sprawiał wrażenie). Teraz, po dwóch miesiącach od śmierci, mam wyrzuty sumienia, że nie walczyłam o Tatę, że nie zmuszałam lekarzy, aby przepisali mu chemię( na operację było już za późno, ponieważ miał już zaatakowane węzły chłonne). Niestety, czasu już nie cofnę. W pamięci pozostaną mi na zasze zrozpaczone, przestraszone i bezradne oczy mojego Taty.
Pozdrawiam.