Znalezionych wyników: 2

Witaj Moda,
Czytam cały czas, co opisujesz o Tacie. Cały czas myślę i jestem przy Tobie, Twoim Tacie i Twojej Rodzinie. Modlić się nie potrafię i uwierzyć też nie ... że tak szybko, że tak boleśnie, że tak niesprawiedliwie ...
Trzymam kciuki, aby Twój Tata nie cierpiał. Żeby Go nie bolało ...
Mój tata jest po leczeniu ... czekamy ... to tak cholernie boli! Ta bezsilność!!!
Trzymajcie się, codziennie o Was my myślę ...
Agnieszka

Młoda, mam co Ciebie pytanie. Czy Twój tata wiedział, jakie ma szanse na wyleczenie? Nie wiem, jak mam ze swoim tatą rozmawiać. Mój taka śmiga po Internecie i jest w stanie wyczytać, że drobnokomórkowy rak płuc nie rokuje dobrze i jakie są statystycznie możliwości jego wyleczenia. Myślę, że nie wierzy, że dożyje 80-tki (dziś ma 60 lat), ale zdaję sobie także sprawę, że pesymistyczne gadanie z jego strony, np. że nie dożyje wakacji jest tylko po to, aby usłyszeć nasze zaprzeczenie. On się bardzo boi. To normalne. Jest trochę jak małe dziecko - milczące, znoszące wszystko z ufnością i pokorą, że to pomoże w walce.
Nie wiem, jak mam z nim rozmawiać, Teraz, kiedy jeszcze trwa leczenie, nie jest to trudne, ale nastąpi taki moment, że będą przeżuty i już nie będą go leczyć, tylko poddadzą opiece paliatywnej ... i co wtedy ... jak mam powiedzieć tacie "umierasz" ...
Wszystko mnie tak bardzo przytłacza ...