Znalezionych wyników: 4

Anelio, z tego co piszesz, wynika tylko jedno: bardzo kochasz swojego Tatę i jesteś bardzo wrażliwa...
My nie możemy wpłynąć na nikogo z Twoich bliskich- choć rzeczywiście należy chyba im się ściągnięcie klapek z oczu... :cry:

To prawda, granda... Jeszcze na pewno wiele łez wyleje niejedna z nas, ale to wszystko droga ku lepszemu... To cierpienie, które przechodzą teraz osoby, które straciły najbliższych- jest nieporównywalne z niczym... Ale z drugiej strony to cierpienie z czasem będzie mniejsze...
Byłam wczoraj u mojej Babci- straciła w wieku 6,5 roku synka na raka mózgu. Teraz ma wnuczkę w tym wieku. Wczoraj rozmawialiśmy o mojej Mamie i ona tak ni z tego, ni z owego: mój Andrzejek jak umarł był w wieku najmłodszej wnuczki.. Łzy widać często. Ale to jest już ponad 30 lat...

Anelio, a nie masz chłopaka? Czy mieszkasz z rodziną w domu?
Musi Ci być okropnie ciężko, nawet nie próbuję sobie wytłumaczyć, co przeżywasz... :-(

Anelio moja droga, doskonale sobie zdaję, co czujesz... Ja mam wspaniałą NAJBLIŻSZĄ rodzinę, tu nie ma mowy- choć walczymy- o jakiejkolwiek emocjonalnej rozłące... Gdy jeden upada, zawsze znajdzie się obok drugi, który pomoże... :-(

Ale jest mi bardzo, bardzo przykro ze względu na znajomych (kiedyś napisałabym: przyjaciół), tak, znajomych, którzy się nie odezwali... nie wnikali... nie napisali... nie pozdrowili... :-(

Ja rozumiem, że każdy inaczej przeżywa żałobę, ale serce by mi pękło, widząc, jak np. moja mama płakała by po kątach, a ja starałabym się żyć normalnie... to nie na moją głowę.