Znalezionych wyników: 3

Moniusiu Witaj

wiem kochana co czujesz dzis mija dwa miesiące odkąd MAMCI z nami nie ma podobnie jak ty to przerzywam sylwiim ma racje trzeba rozmawiać nie unikać tego tematu wiem to boli bolą wspomnienia i sama myśl o tym co sie stało i co nas czeka bez tej kochanej osubki. Masz racje Twoja mama nie chciała by abys się dręczyła napewno chciała by abys żyła i dążyła do celów abys to czego ona cię nauczyła i to co ona ci przekazała przekazywała dalej, ajesli masz ochote pogadać wyrzucić z siebie bół żal możesz skorzystać z porat psychologa to nie wstyt.

Ból nigdy nie przechodzi jeszcze dużo ciężkich chwil przed Tobą przeddemną i innymi którzy sracili bliskich trzeba nauczyć się żyć ze stratą ukochanych tylko właśnie jak...?

przytulam Cie cieplutko

Syliwiim Nie zwariowałaś ja również tak się czuje tak jak pisałam wcześniej mam podobne odczucia do twoich przytulić zobaczyć . Dla mnie każda wizyta na cmentarzu to tak jak dla ciebie przeżycie od nowa pogrzebu Mamy. Tęsknota ból rozpacz nie maleje-nie przeciwnie rośnie z każdym dniem.

Jutro mija m-c od śmierci Mamusi a ja czuje jak by to było wczoraj tyle spraw rzeczy słów i planów nie zrealizowanych, wypowiedzianych zastanawiam się gdzie Ona jest czy widzi mnie słyszy i czy tęskni za nami.

Rano jadę na cmentarz czas najwyższy sprzątnąć wiązanki trochę się boje czy dam rade.
Ja mam 31 lat i czuje się tak jak mała dziewczynka która niczego nie rozumie nie potrafi zrozumieć co dalej i jak dalej mam żyć straciłam swoją przewodniczkę po tym świecie od której dużo się uczyłam która dała mi tyle miłości i uśmiechu który zgasł i nie powróci.

Więc każdy z nas szukający wsparcia zrozumienia i jakiejś drogi na jutro.. nie jest głupcem.
Mocno Cię pozdrawiam

Witajcie
U nas w sobote będzie już mieciąc jak mama zasneła na zawsze... każdego dnia o każdej godzinie mysle o niej i nie moge jeszcze uwierzyc że jej nie ma że już jej nie zobacze nie przytule się i nie usłyszę...
Budzi sie wiosna ptaki kwiaty a wemnie co umiera umiera uśmiech chcęć jutra chęć czego kolwiek... patrze w niebo i proszę o cód aby ją zobaczyć aby ją przytulić w drodze do pracy na ulicy w tranwajiu wypatruje jej bo może gdzieś ją zobacze choć na chwilkę na momęt, Łapie się na tym że biore telefon i dzwonie do niej ale ana już nie odbierze i nie powie co tam córciu... Słysze od wielu że z czasem będzie dobrze ale nie jest czym dłużej jej niema tym jest gorzej Nie potrafie zrozumieć dlaczego nam się nie udało dlaczego ona co takiego zrobiła że zasłużyła na cierpienie i śmierć i czy kiedy kolwiek ją zobacze....? Niweiem ale wiem że nie potrafie realnie myśleć i boje się każdego dnia co nam przyniesie w sobotę zamierzamy uprzątnoąć grób MAMY za każdym razem gdy tam jestem mam ochote odkopać ją aby ją zobaczyć i potrzymać za rekę (głupie co..) zabrać ze soba do domu TO TAK BARDZO BOLI.
Cierpienie jakie każdy z nas przezywa nie jest do opisania uczucie pustego serca uczucie samotności i wielkiego żalu o to że ich zabrakło. Ja zawsze miałam wrażenie że moja rodzina jest wieczna że do okoła słyszy sie o chorobach tragediach a u nas jest są wsdzyscy aż do listopada 2010r. gdzie choroba sie ujawniła.
Wszystkich mocno ściskam i pozdrawiam trzymam kciuki za tych którzy walczą niech walka wygra .