Znalezionych wyników: 121

w czwartek minął rok od śmierci Taty :-(

czas biegnie nieubłaganie a mnie się wydaje, że to wszystko stało się wczoraj.
Tak bardzo za nim tęsknię, wspomnienia o Tacie są ze mną każdego dnia. Tak bardzo chciałabym z nim porozmawiać... Czasami mi się śni, w przeróżnych sytuacjach zawsze jednak budzę się po takim śnie bardzo spokojna ( jakbym czuła że tam gdzie teraz jest Tata jest mu dobrze).

Dawno już nie pisałam chociaż prawie codziennie czytam Wasze wpisy na forum. Przez ostatni czas miałam wrażenie, że mimo wielkiej tęsknoty i smutku zaczynam w jakimś sensie godzić się ze stratą Taty. Wierzę głęboko, że on gdzieś jest czuwa nad mamą, bratem i mną oraz, że się kiedyś spotkamy. Czasami to nawet sobie z Nim rozmwiam tak jednostronnie..
Ale w ostatnich dniach znowu wszystko zaczęło wracać może to ma związek z tym, że za kilka dni minie dokładnie rok od dnia kiedy dowiedziałam się, że Tata ma nowotwór ( stało się to dokładnie w dniu moich urodzin - taki prezent zgotował mi los :(.
Wspomnienia tych wszystkich dni wracają, jak na filmie, mam w głowie i przed oczami wszystkie te dni - nasza Walka trwała tylko 3 miesiące :(, przypominam sobie dzień po dniu i na nowo to przeżywam. Znowu zaczęłam analizować każdą sytuację, zastanawiać się czy mogliśmy zrobić coś jeszcze.

Napisałam bo chciałam to w pewnym sensie wyrzucić z siebie a tylko tutaj mogę napisać szczerze co czuję. Kiedy próbuję powiedzieć to znajomym to ich miny wyrażają "znowu..." :(
A nie jest tak, że często z nimi rozmawiam na ten temat przeżywam to sobie samotnie w środku, teraz tylko tych emocji jest tak dużo że chciałam się nimi podzielić. Ale oni uznają, że po 9 miesiącach powinno już być dobrze i nie powinnam o tym rozmawiać.

Przyjmij wyrazy współczucia
::rose::

Przyjmij wyrazy współczucia [*][*][*]

::rose::

Przyjmij wyrazy współczucia [*]

przyjmij wyrazy współczucia ::rose::

my też staramy się aby mama nie była sama
teraz mieszka z bratem ale on pracuje, wraca dość późno więc ja staram się do niej dzwonic kilka razy dziennie
a w każdy weekend jadę do nich, mieszkam w miejscowości oddalonej 90 km -teraz dla mnie najwazniejsze jest aby mama miała poczucie że jest dla nas ważna i że nie zostawimy jej samej w dużym, pustym domu

a u mnie dziś mija 6 miesięcy :-(

I muszę przyznać, że od jakiś 2 tygodni czuję się psychicznie gorzej niż 2- 3 miesiące temu. Nie wiem z czego to wynika - czy może dociera do mnie dopiero teraz nieodwracalność tej sytuacji i dodatkowo dochodzi przygnębienie jesienne.
W ostatnich dniach nie mogę powstrzymac łez (płyną po policzkach w róznych sytuacjach np. idę ulicą, jadę autobusem itd), zawsze kiedy wspomnę Tatę.
A wydawało mi się, że nawet coraz lepiej zaczynam sobie radzić - pojawiały się wspomnienia związane z Tatą te sprzed choroby, przypomnialiśmy sobie różne śmieszne historie jakie miały miejsce. Nie było ciągłego rozpamiętywania czasu kiedy Tata chorował.
I nagle zaczęłam być coraz smutniejsza,apatyczna, nic mnie nie cieszy i te ciągle pojawiające się łzy, nie umiem nad tym zapanować.

Tysia2011 bardzo mi przykro, że także Twoją rodzinę dopadło to paskudztwo.