Znalezionych wyników: 20

w czwartek minął rok od śmierci Taty :-(

czas biegnie nieubłaganie a mnie się wydaje, że to wszystko stało się wczoraj.
Tak bardzo za nim tęsknię, wspomnienia o Tacie są ze mną każdego dnia. Tak bardzo chciałabym z nim porozmawiać... Czasami mi się śni, w przeróżnych sytuacjach zawsze jednak budzę się po takim śnie bardzo spokojna ( jakbym czuła że tam gdzie teraz jest Tata jest mu dobrze).

Dawno już nie pisałam chociaż prawie codziennie czytam Wasze wpisy na forum. Przez ostatni czas miałam wrażenie, że mimo wielkiej tęsknoty i smutku zaczynam w jakimś sensie godzić się ze stratą Taty. Wierzę głęboko, że on gdzieś jest czuwa nad mamą, bratem i mną oraz, że się kiedyś spotkamy. Czasami to nawet sobie z Nim rozmwiam tak jednostronnie..
Ale w ostatnich dniach znowu wszystko zaczęło wracać może to ma związek z tym, że za kilka dni minie dokładnie rok od dnia kiedy dowiedziałam się, że Tata ma nowotwór ( stało się to dokładnie w dniu moich urodzin - taki prezent zgotował mi los :(.
Wspomnienia tych wszystkich dni wracają, jak na filmie, mam w głowie i przed oczami wszystkie te dni - nasza Walka trwała tylko 3 miesiące :(, przypominam sobie dzień po dniu i na nowo to przeżywam. Znowu zaczęłam analizować każdą sytuację, zastanawiać się czy mogliśmy zrobić coś jeszcze.

Napisałam bo chciałam to w pewnym sensie wyrzucić z siebie a tylko tutaj mogę napisać szczerze co czuję. Kiedy próbuję powiedzieć to znajomym to ich miny wyrażają "znowu..." :(
A nie jest tak, że często z nimi rozmawiam na ten temat przeżywam to sobie samotnie w środku, teraz tylko tych emocji jest tak dużo że chciałam się nimi podzielić. Ale oni uznają, że po 9 miesiącach powinno już być dobrze i nie powinnam o tym rozmawiać.

my też staramy się aby mama nie była sama
teraz mieszka z bratem ale on pracuje, wraca dość późno więc ja staram się do niej dzwonic kilka razy dziennie
a w każdy weekend jadę do nich, mieszkam w miejscowości oddalonej 90 km -teraz dla mnie najwazniejsze jest aby mama miała poczucie że jest dla nas ważna i że nie zostawimy jej samej w dużym, pustym domu

a u mnie dziś mija 6 miesięcy :-(

I muszę przyznać, że od jakiś 2 tygodni czuję się psychicznie gorzej niż 2- 3 miesiące temu. Nie wiem z czego to wynika - czy może dociera do mnie dopiero teraz nieodwracalność tej sytuacji i dodatkowo dochodzi przygnębienie jesienne.
W ostatnich dniach nie mogę powstrzymac łez (płyną po policzkach w róznych sytuacjach np. idę ulicą, jadę autobusem itd), zawsze kiedy wspomnę Tatę.
A wydawało mi się, że nawet coraz lepiej zaczynam sobie radzić - pojawiały się wspomnienia związane z Tatą te sprzed choroby, przypomnialiśmy sobie różne śmieszne historie jakie miały miejsce. Nie było ciągłego rozpamiętywania czasu kiedy Tata chorował.
I nagle zaczęłam być coraz smutniejsza,apatyczna, nic mnie nie cieszy i te ciągle pojawiające się łzy, nie umiem nad tym zapanować.

Dziś mija 5 miesięcy :(

Moja tęsknota jest coraz większa, tak bardzo brakuje mi Taty. Wierzę w to, że on jest teraz w lepszym miejscu i tam na nas czeka ale ta świadomość przynosi ukojenie tylko na chwilę. Ból jest ogromny kiedy pomyślę, że nie będzie już wspólnych żartów, rozmów i nie usłyszę już w telefonie "co słychać kochana córeczko " :cry:

.
Za tydzień Wszystkich Świętych - boję się tego dnia, boję się,że wrócą wszystkie wspomnienia z pogrzebu :(. Martwię się też o mamę jak ona zniesie ten pierwszy raz kiedy staniemy w takie święto przy grobie Taty :(. Odwiedzamy grób Taty co tydzień ale to trochę co innego niż w Święto Zmarłych.

W sobotę minęły 4 miesiące :cry..:

A ja nie potrafię sobie z tym poradzić, wciąż mi się wydaje, że to nie wydarzyło się naprawdę i Tata niedługo wróci.
Mam w sobie wiele sprzecznych odczuć - z jednej strony dziękuję Bogu że Tata nie cierpiał a z drugiej strony jestem zła, że nawet nie pozwolił mu spróbować zawalczyć z tą chorobą :-(

.
Jednak mimo wszystko wierze, że jest "życie po drugiej stronie", że Tacie jest tam dobrze, czeka tam na nas i kiedyś się spotkamy. Gdybym w to nie wierzyła byłoby mi bardzo trudno przejść przez żałobę.

Ja mam podobnie jak Wronka staram się byc jak naczęściej na cmentarzu. Nie mogę być tam codziennie bo cmentarz jest oddalony 30 km od miejscowości w której mieszkamy ( takie było życzenie Taty aby był pochowany w swojej rodzinnej miejscowości i my je uszanowaliśmy), więc w związku na pracę jeżdzimy na cmentarz co weekend. Od śmierci Taty minęły 3 miesiące i nie opuściłam żadnego wekeendu. Gdyby jednak Tata był pochowany w naszym mieście to jestem pewna, że też chodziłabym na cmentarz codziennie. Czuję, że potrzebuję tych wizyt na cmentarzu.