Znalezionych wyników: 3

Ty, Panie tyle czasu masz,
Mieszkanie w chmurach i błękice,
A ja na głowie mnóstwo spraw
I na to wszystko jedno życie.
A skoro wszystko lepiej wiesz,
Bo patrzysz na nas z lotu ptaka,
To powiedz czemu tak mi jest,
Że czasem tylko siąść i płakać.
Ja się nie skarżę na swój los,
Potulna jestem jak baranek
I tylko mam nadzieję że,
Że chyba wiesz co robić Panie?

Ile mam grzechów, któż to wie,
A do liczenia nie mam głowy,
Wszystkie darujesz mi i tak,
Nie jesteś przecież drobiazgowy.
Lecz czemu mnie do niebios bram,
Prowadzisz drogą taką krętą
I czemu wciąż doświadczasz tak,
Jak gdybyś chciał uczynić świętym.
Nie chcę się skarżyć na swój los,
Nie proszę więcej niż dać możesz
I ciągle mam nadzieję, że,
Że chyba wiesz co robisz Boże?

To życie minie jak zły sen,
Jak tragifarsa, komediodramat,
A gdy się zbudzę, westchnę cóż,
To wszystko było chyba zamiast.
Lecz póki co w zamęcie trwam,
Licze na palcach lata szare
I tylko czasem przemknie myśl,
Przecież nie jestem tu za kare.
Dziś czuje się jak mrówka,
Gdy jakiś but tratuje jej mrowisko.
Czemu mi dałeś wiare w cud
A potem odebrałeś wszystko.
Nie chcę się skarżyć na swój los,
Choć wiem jak będzie jutro rano,
Tyle powiedzieć chciałam Ci,
Zamiast pacierza na dobranoc.

Kocham Cię Mamo i tak strasznie tęsknie

Cytat:

żałoba była ciekawym okresem w moim życiu.

Dala mi wielką szansę. To trochę jest tak jak z chorobą,
która zawsze prowokuje pytanie-
czemu właśnie ja zachorowałam,
po co mnie to spotkało?
Wiele osób wtedy właśnie odnajduje siebie.
Ja zadałam sobie pytanie-kim jestem,
jaki jest sens mojego życia, bez tej,
która mi go dała.

Nasi bliscy umierają dopiero wtedy,
kiedy przestajemy o nich myśleć.

Dopóki Wasi bliscy są w Waszych myślach, macie ich we wspomnieniach,
oni żyją w Was

Ja do dzisiaj piszę listy do nieba..

Idźcie na cmentarz, powiedzcie to wszystko,
czego nie zdążyłyście powiedzieć.

Gaja51

serderdecznie dziękuję za wskazówkę na mojej drodze.
Wszystko co piszesz to piękne i mądre słowa. Mojej mamy nie ma prawie 2 lata. Nad moim sensem życiowym zastanawiałam się już nie raz. Kiedy Mama chorował myślałam tylko o tym że żyje dla Niej. Że takie jest moje przeznaczenie, i że kiedy Jej zabraknie to ja też odejdę, bo nie będę już potrzebna.
Życie ( w moim mniemaniu Bóg, choć nie będę ukrywać że często zastanawiam się nad Jego istnieniem) chciało inaczej. Urodziłam synka i jestem mu obecnie potrzebna i dzięki Niemu żyję.
Jeśli chodzi o ten cmentarz i wygadanie to niestety nie działa. Jestem u Mamy prawie co drugi dzień ( od prawie 2 lat). To nie pomaga. Idę tam, stawiam świeże kwiaty, ale po co do końca nie wiem. Nie potrafię tam z Nią rozmawiać. Dla mnie tam jej nie ma. Mówie do Niej w nocy, w domu, kiedy jest tak strasznie cicho...
Płaczę i tęsknię.
Nie potrafię do Niej mówić, bo mam wrażenie że wszystko wie i widzi.
Najbardziej brakuje mi Jej rad, rozmowy i wsparcia, a mój monolog tego nie zmieni.
Brakuje mi Jej strasznie.
Chyba przez szacunek i miłość do Mamy nie chcę zakończyć tej żałoby, bo uważam tak jak Ty, że
Nasi bliscy umierają dopiero wtedy,
kiedy przestajemy o nich myśleć.
Dlatego myślę o Mamie prawie ciągle. W każdej sytuacji myślę co Ona by powiedziała, co by doradziła, jak by pomogła.
To ciężkie i trudne.
Ale tak sobie myślę że na tym polega MIŁOŚĆ że trudno bez Ukochanej osoby żyć.

Kocham Cię Mamo. Bardzo za Tobą tęsknię. :cry:

...Później wszystko cichnie, łzy wysychają a tylko nasze wspomnienia nam towarzyszą...

Ale czasem ten wewnętrzny ból i rana jest jeszcze większa. Nikt tego nie widzi, nikt nam nie pomoże a tęsknota tak strasznie boli... :-(