Znalezionych wyników: 9

Ogromnie współczuję :cry:

U mnie też nadszedł ten dzień, kiedy powiedziałam "już nie chcę, nie chcę żeby Mama cierpiała", było to dla mnie straszne, byłyśmy tak jak Wy, najlepszymi przyjaciółkami. Dzisiaj dzwoiniła Mamy znajoma do mnie i nie wierzy, że już przyszedł czas naszego ziemskiego rozstania. Nie jesteś potworem, a Twoje myśli świadczą o wielkiej miłości do Mamy, o stawianiu Jej dobra, ponad swoje :cry:

Bardzo Twoja Mama przypomina mi moja, dobrze tez pamietam moment gdy zaczela byc zalezna, a tego po prostu nie akceptowala,nie chciala tak zyc. Pozostaje nam to rozumiec i uszanowac. Trzymajcie sie Dziewczynki!

[następne komentarze]

Nadzieja,
Moja Mama miała tak samo, była po tym materacu bardzo obolała, lekarz w hospicjum podjął decyzję, aby Mamie materac zabrać, żeby dodatkowo nie cierpiała...

Nadzieja,
Nie wiem co napisac :uuu:

[następne komentarze]

U mojej Mamy też tak było. W końcu stwierdziła, że te wszystkie leki tylko Jej szkodzą, ponieważ po nich wymiotuje :uuu:

Zdecydowanie punkt drugi, a może i pierwszy, ponieważ było widać "na oko" wzrost guza (wcześniej chemia powstrzymywała krwawienia i głównie o to chodziło, aby Mama się nie wykrwawiała).

Jak już wcześniej pisałam, Mamy onkolog powiedział, że nie chodzi o długość, a o jakość życia - to prawda.

DSS dziękuję za odpowiedź.

DumSpiro-Spero,
czytając niektóre posty (w tym historię Mamy Nadzieji) zaczynam się miotać czy aby wszystko w przypadku mojej Mamy zrobiono jak trzeba, tzn. onkolog zrezygnował z podania Mamie chemii, gdy zemdlała u niego w przychodni. Stwierdził, że to kacheksja wywołana wiadomo samą chorobą nowotworową, ale i przebytą dużą operacją, chemią i powikłaniami (gorączka neutropeniczna).
Stwierdził, że obawia się, iż Mama zaczyna nam powoli odchodzić i nie chce Jej dodatkowo męczyć pogłębioną diagnostyką, chemią (może nie przeżyć) i przyjazdami, które już bardzo Ją osłabiały (wywoziłam wtedy Mamę z przychodni na wózku).
Później w domu coraz mniej chodziła, więcej spała, coraz bardziej puchły nogi i chudła.
Mama po jego decyzji przeżyła niecały miesiąc.

Zastanawiam się czy to był błąd, czy może jednak zdrowa, rozsądna decyzja?
ponieważ czytam, że czasami walczą maksymalnie długo...

Akurat system podawania chemii w przychodniach onkologicznych, moim skromnym zdaniem, słabo się sprawdza u pacjentów osłabionych. Moja Mami po pobycie w szpitalu ze wzgl na gorączkę neutopeniczną, ponad 2 tyg w izolatce, miała w trybie pilnym przyjechać na chemię. Nie miała siły. Pojechałyśmy po kilku dniach, zmusiłam Ją, wiedząc że jak nie weźmie chemii to choroba ekspresowo się rozwinie. U nas w ośrodku wyglądało to tak, że godz. 8.00 pobranie krwi, dalej czekanie na wynik, dalej czekanie na wizytę u lekarza i decyzję, dalej czekanie na chemię, dalej podanie chemii, i w domu około godz. 16.00-17.00. Dla mnie jako dla osoby młodej i zdrowej było to wyczerpujące. Dla Mamy wówczas na tyle, że chemii nie podano, bo w końcu zemdlała. Później chemii też nie dostawała, przeżyła około 2 m-ce (rak jelita grubego).
Myślę, że warto zastanowić się nad systemem ośrodków onko.

Może powinnam w tej problematyce założyć nowy temat...