Znalezionych wyników: 3

Makta, Kochana, to normalne, że czujesz się zmęczona i zwyczajnie nie masz na nic siły. Masz do tego prawo, bo choroba Twojego Taty dotyczy także Ciebie. Mój Tata, kiedy był chory, też był momentami nie do zniesienia. Potrafił być złośliwy, obwiniać nas o wszystko, nic mu nie pasowało. Czasem rzeczywiście ciężko się było w tym odnaleźć, ale - mimo że to było bardzo, bardzo trudne - starałam się go zrozumieć. Mimo że my nie powiedzieliśmy mu o chorobie (bo tak zdecydowała Mama) on pewnie był jej świadomy (choć tego nie wiem na 100%) i może z tego wynikało to jego zachowanie. Bo na zewnątrz było udawanie, ale w środku ją przeżywał. Może z tego też wynika zachowanie Twojego Taty... Może w ten sposób chce Wam wykrzyczeć cały swój ból (ten fizyczny i psychiczny) związany z tą sytuacją...?

Nie wiem, ciężko to wszystko oceniać, każdy człowiek jest inny, inaczej reaguje. Jeden wolałby znać prawdę o chorobie, inny żyć w nieświadomości. Trudne to wszystko. Zwłaszcza jeśli nie było wcześniej czasu albo sposobności, żeby porozmawiać o tym, jak się zachowywać, gdyby coś takiego się zdarzyło... Czy mówić, czy nie mówić...

Trzymaj się, Kochana. Przesyłam moc ciepłych myśli!

:tull:

Makta, moi Rodzice również chorowali, wykryto to w stadium, które nie pozostawiało złudzeń, że leczenie przyniesie jakąkolwiek poprawę. Też zastanawiałam się, czy powinni wiedzieć, ale w obojgu przypadkach stanęło na tym, że nikt im tej informacji nie podał. Nigdy się nie dowiem, czy coś przypuszczali, czy nie, ale wydaje mi się, że gdybym to powiedziała - czasu, który nam pozostał, mielibyśmy jeszcze mniej i nie byłby tak cenny, jak był.

Wiem, że to trudne wybory, trudne decyzje. Ale uwierz, najlepsza decyzja jaką możesz podjąć to ta, którą podpowiada Ci serce. :tull:

Ściskam mocno i życzę dużo siły! :tull: