Znalezionych wyników: 2

obertas, wszystkie, nawet największe dramaty wydarzające się w życiu człowieka, pozwalają na otworzenie nowego okna w mózgu - szersze pojęcie świata, osiągniecie wyższego poziomu wrażliwości i empatii, wejście na wyższy poziom świadomości. Czasem jest to jakby równoległy, duchowy świat. Myślę, że w Twoim przypadku Wielki Architekt w ten właśnie sposób stara się złagodzić Twoją rozpacz i wielką stratę. Otwierając kolejne okna w Twojej duszy i mózgu. Straciłeś ukochaną Kobietę, widziałeś jak gaśnie. Przeżywałeś wszystkie etapy ludzkiego bólu i rozpaczy. Stanąłeś na rozstaju dróg życia i śmierci całkowicie bezbronny, w stanie najwyższej nadwrażliwości duszy i... zrozumiałeś zarówno życie jak i śmierć. Nieuchronności obu tych sił, z których jedna jest początkiem, a druga końcem, a obie tworzą całość. I nie obudowałeś swojej wrażliwości i empatii murem, aby ochronić się przed ciosami, przed bólem, przed cierpieniem. Zostałeś tak z duszą na dłoni. Przez to świat zyskał Poetę...

Wiesz, czasem jak czytam Twoje wpisy, przypominasz mi Piotra Sałygę, Niemęża naszej ukochanej Chustki - Joanny...

Pozdrawiam serdecznie - eM

[ Dodano: 2016-01-17, 19:01 ]
ps. Na wszelki wypadek przepraszam za to porównanie, gdyż wiem, że na temat Piotra jest mnóstwo różnych zdań, opinii itd. w związku z jego pobytem w więzieniu, tak więc nie wiem, czy Cię przypadkiem nie uraziłam. Ja po prostu widzę Piotra jako Niemęża Joanny i ich wspólne lata oraz wielką, wyjątkowo czułą i opiekuńczą miłość. I tylko z tego powodu przypominasz mi Piotra.

[ Dodano: 2016-01-17, 19:03 ]
Przepraszam, zaplątałam się i zawstydziłam. Ze wszech miar nie chcę nikogo urazić lub zranić, przez to wciąż przepraszam i się tłumaczę. A potem się martwię, że przez moje tłumaczenia wyszło jeszcze gorzej i uraziłam lub zraniłam jeszcze więcej osób.
Pozdrawiam po prostu. I już.

Obertas

Odnośnie zupełnie zrozumiałej reakcji na cierpienie, czyli Twoich wątpliwości, czy warto kochać tak bardzo.

Mnóstwo ludzi u schyłku oddałoby wiele, aby choć przez krótki czas swojego życia tak bardzo kochać, jak kochasz Ty i być tak bardzo kochanym, jak jest przez Ciebie kochana Twoja Ewa. Niezależnie od tej niestety bardzo częstej konsekwencji doświadczenia tak wielkiej MIŁOŚCI, czyli wielkiego cierpienia.

Myślę, że ja też należę do tego "mnóstwa ludzi". I wielu moich znajomych i nieznajomych...

Popatrz, jaka w tym prawda:

"Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący.

Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadł wszelką wiedzę, i miał tak wielką wiarę, iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał,
byłbym niczym.

I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał,
nic mi nie pomoże.

Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą;

nie jest bezwstydna, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.

Miłość nigdy nie ustaje (...)"

W podziwie chylę czoło przed Ewą i Tobą.

I dziękuję Wam, że jesteście.

[ Dodano: 2014-12-06, 21:30 ]
Przepraszam, swój post chciałam umieścić w wątku kciukowym. Bardzo proszę Administratora o przeniesienie go z wątku merytorycznego do kciukowego i przepraszam za bałagan, który zrobiłam.