Znalezionych wyników: 3

Tu się Gazda zgadzam, choć sam nie choruję, a poza wszystkim jak kiedyś napisał Sztautynger "jak atutowy as, zabija wszystko czas". Tak jak przemija czas choroby, tak przemija i czas żałoby, ale też czas radości i zabawy, bo życie się ... nie zatrzymuje nawet jeżeli tak chcielibyśmy.

Gazda, rany nie są stare, a może chodzi właśnie o to, by nie zapominać ?

Na przestrzeni ostatniego niespełna pół roku straciłem oboje rodziców, oboje zmarli na raka i oboje cierpieli. Do dziś nie znajduję właściwych słów i argumentów by te cierpienia zrozumieć, nie przynoszą one chluby rodzajowi ludzkiemu, są hańbą dla Stwórcy – o ile ten istnieje. Umieranie człowieka chorego na raka nie wygląda, ani nie brzmi dumnie, nie ma w nim patosu śmierci, ani humanizmu człowieka. Cierpienie nie czyni z nas lepszych ludzi, nie motywuje pozytywnie naszej moralności, nie uwzniośla. Pomimo rozwoju medycyny, psychologii i innych działów wiedzy, które pozostają nierozerwalnie związane z traumą chorych na raka generalnie, w ramach publicznej służby zdrowia nie potrafimy im pomóc.

Nie od dziś wiadomo też, że bliscy chorych na raka, ich faktyczni opiekunowie ( zwykle małżonkowie, dzieci, wnuki ) powinni zostać objęci opieką psychologa, opieka nad osobą chorą na raka ( chorą psychicznie, itp ) wyniszcza i może wszak być przyczyną poważnych zaburzeń w funkcjonowaniu społecznym u opiekunów. Trudno im się potem „wyzwolić” z kieratu obowiązków opiekuna i zacząć normalnie funkcjonować w społeczeństwie.