Znalezionych wyników: 2

Dziękuję. Ja nie wypierają się tego ze nie chce już opiekować się mężem. Chwilami po prostu podglądam na siłach fizycznych i psychicznych.
Synowie mają swoje życie. Obydwaj pracują i uczą się.
Ja jestem w domu a więc to dla mnie oczywiste, że opiekuje się mężem.
Moja koleżanka, którą pracuje na Ursynowie w instytucie, zwróciła mi uwagę, że takie obciążenie fizyczne i psychiczne przy moim niedawnym procesie chorobowym może mieć dla mnie konsekwencje w postaci kolejnej wymowy.
To mnie przerazilo.
Chciałam jedynie wypisać się i wylać mój ból i obawy.
Jestem ponoć osoba nadwrażliwa i od dawna zmagań się z nawracajcie depresja stale na lekach.
Mam kryzys stąd ten wpis.
Kogo wyraziłam w jakikolwiek sposób bardzo przepraszam.

Mam już jeden wątek dotyczący choroby męża.
Nie wiem czy to dobre miejsce aby poruszyć temat jak wyżej.
Mąż choruje od 2 lat. Od rozpoznania przyjmował chemię paliatywna.
Od kwietnia br. stan stale się.pogarsza. Pozostaje w domu pod opieką hospicjum domowego.
Opieką zajmuje się właściwie sama. Nie mam stałego wsparcia. Jestem wyczerpana fizycznie i psychicznie. Rodzina i znajomi wpadają i odchodzą. Ja pozostaje ze wszystkim sama.
Mamy dwóch synów.
Nie śpię.
Sama mam za sobą dwa nowotwory, które dzięki mojej przesadnej czujności pokonała
Jestem wyczerpana i nie wiem co dalej.