Znalezionych wyników: 12

Uściski dla Was, Iwonka, Agnieszka :heart:

tak jest, potrzeba czasu, czasu, czasu...
ja tez go potrzebowałam i potrzebuję.
uściski wielkie Iwonka.

[ Dodano: 2014-04-14, 13:01 ]
Olunia- dziękuję za tak dobre słowo.

Pierwsza zmarła mama. Byłam z nią najbardziej związana. Chorowała 10 lat i wiedziałam, że TO może się stać, że kolejna chemia, kolejne powikłanie będzie ostatnim. Byłam pewna, że tego nie przeżyję. Przeżyłam, ale straciłam część pogodnego patrzenia na świat, wkradła się tęsknota, odchorowałam fizycznie bardzo.

Ale potem był brat. On miał tylko 42 lata. Byłam pewna, że nie przeżyję TEGO. Myślę, że miałam w dniu jego śmierci stan przedzawałowy. Nie żyłam przez wiele miesięcy, omdlewałam, umierałam, chciałam żyć i chciałam umrzeć. Terapia 3 miesiące. Zdecydowałam, że jednak chcę żyć. Ale nie pogodziłam się z tym, taką podjęłam decyzję, że nigdy się z jego odejściem, takim, takim...po prostu-nie pogodzę. Nie myślę o tym za wiele, raczej wolałabym zapomnieć, że on był. Wiem, że to brzmi okrutnie, ale wolałabym, żeby nigdy go nie było. To, jak dotąd, najgorsze doświadczenie w moim życiu.

Potem był wujek, jedna ciocia i druga, dobra koleżanka.

I teraz bliska ciocia. Nie mam czasu przeżywać jej odejścia, bo zajmuję się jej niepełnosprawnymi synami. Jest tyle spraw, że nie mam czasu.

Nie wiem czy czas leczy rany. Tłumi najostrzejszy ból. Tak jest w moim przypadku. Ciało jednak oberwało i pochorowało się z tych przeżyć. Długo by wymieniać.

Ostatnio postanowiłam, że będę szczęśliwa. Choćby nie wiem co. Choćby wspomnienia przytłaczały. Choćby ciało odmawiało. Ostatnie osiem lat to umieranie. Najważniejszych. Dość. Nie jest łatwo, czasem mam ochotę przywalić głową w mur, ale chcę widzieć jasne strony życia. Proste sprawy. Kwiatki w moim ogródku, syn mojego brata w którym widzę jego oczy, córka mojego brata w której zostały jego ruchy, spojrzenie, zwykłe codzienne zajęcia.

Lidziu- Czasem wyobrażenia o tym co ma nastąpić są straszniejsze niż sam fakt. Gdy TO już się dzieje być może odkryjesz w sobie wielką siłę, nawet jeśli teraz myślisz, że nie dasz rady. Tego Ci życzę.

romka-tak właśnie, trzeba od nowa zbudować swoje życie BEZ.

Iwonka- jak się czujesz, jak żyjesz, co myślisz teraz? Myślę.

P.S. Jeśli mój post jest zbyt emocjonalny i kogoś uraża, z góry przepraszam.

[tak]

Myślę Iwonka.

Iwonko,

Bardzo jestem z Tobą, wiem co czujesz, a Ty wiesz co przeżywam ja.

Pochłaniaj każdą chwilę z tatą, wierzę, że będzie jeszcze dużo tych chwil. Jeszcze będą.

Dużo siły Iwonka, dla Ciebie i taty.

Iwonko, trzymam bardzo kciuki, życzę Wam tych kilku miesięcy, a najlepiej więcej.

Zdrowia, zdrowia i tylko zdrowia. reszta załatwi się sama...:)
Cudownych Swiąt i spokoju ducha, dużo siły i nadziei na kolejne dni :flower:

I słusznie myślisz, nie ma tam NIC

super, że tata dobrze się czuje, że prowadzi, dobrze, że pacjent onkologiczny pozostaje aktywny!

Iwonka, była już TK..???

:flower:

Będzie dobrze.

Daj znać jak wyniki i jak porada u pani dietetyczki [kwadr]

Podoba mi się TAKA postawa! _itsme_