Znaleziono 1 wynik

mooniko, ja tylko podpiszę się pod tym co napisała wcześniej 'dziewczyny'. Ludzie (tzn. ogromna większość) nie wie jak się zachować w takiej sytuacji, co powiedzieć, i jeszcze powiedzieć coś 'mądrego', wyważonego. Trudno jest się konfrontować z takimi wiadomościami i przede wszystkim z emocjami (tak silnymi).
Ja jestem chora, niby wiem co i jak, no właśnie niby (bo ja to ja, ja to nie inni, każdy odbiera fakty po swojemu) ... ale ja też nie zawsze potrafię, nie wiem co mam powiedzieć komuś choremu coś 'mądrego', jak się zachować. Każdy jest inny i jeśli ktoś staje przede mną z ogromnymi emocjami, trudna jest konfrontacja. Każdy jest inny i każdy inaczej odbiera fakty. I to tak jak ja odbieram fakty (fakt o swojej chorobie), może być inne od odbioru tego faktu przez inną osobę (chociażby w danej chwili).
Ale w tym wszystkim jest jedno, ... pragniemy, aby ktoś przy nas był, po prostu był. Ludzie gdy słyszą takie informacje czują się w obowiązku coś powiedzieć (i to coś powiedzieć pocieszającego, no i różnie to wychodzi) (zresztą sama to u siebie zauważam), ale tu potrzebujemy, aby ktoś nas tylko wysłuchał.
Aby być z osobami, których dotknął rak (czy to ich osobiście, czy bliskich) trzeba dużej otwartości i odwagi.
Osoby, których nie dotknął rak (czy to ich osobiście, czy ich bliskich) po prostu nie wiedzą o czym mowa, mają tylko swoje wyobrażenia, i ich to nie interesuje (bo przecież to nie ich dotyka i oczywiście w ich przeświadczeniu nie dotknie).

Tu jest grono osób, które wiedzą o czym mowa. Zawsze znajdzie się ktoś, kto postara Ci się pomóc.

I nie skreślaj przyjaciółki.

I tak jak poprzedniczki, życzę Ci mnóstwa sił, odwagi