Znaleziono 1 wynik

Dotykając tematyki przebaczania wtrące swoje trzy grosze....

Nikt z nas nie jest ideałem. Jesteśmy tylko ludźmi i bardziej świadomie lub mniej ranimy innych. Ranimi albo oni nas ranią gestem, słowem, milczeniem, miną, spojrzeniem itd...

Taka sytuacja żadnej ze stron nie daje dobrego poczucia psychicznego. Tak naprawdę obie strony cierpią...

I wiem z własnego doświadczenia, że nie da się tak z marszu przebaczyć.

Musiałam podjąć taką decyzję, choć długo wahałam się...

Zrozumiałam, to jest proces z którym muszę się zmierzyć. Przebaczenie zrodziło się w umyśle a rozkwitło moim sercu

.

Dzisiaj już wiem, że wybaczyłam również sobie. Teraz odczuwam ogromną ulgę. Portret tej osoby przypominam sobie bez niedobrych emocji...

Powszechnie uważa się iż wszystkie choroby mają w większym lub mniejszym stopniu podłoże emocjonalne. Coś jest na rzeczy. Nie tak dawno przeczytałam książkę o ludziach z chorobą nowotworową i w przeważającej większocii na kilka lat przed diagnozą przeżyli silną traumę.

Kończąc pozwolę sobie na taki oto cytat :
- " Umieć wybaczyć - tak naprawdę, z całego serca i na zawsze - to żal zastąpić spokojem wewnętrznym, to wewnętrzny smutek zastąpić radością życia. "[/quote]