Znalezionych wyników: 4

Myślę, że religia jest z jednej strony wyrazem tęsknoty, za tym, że coś nad nami czuwa, jesteśmy bezpieczni no i wreszcie, że non omnis moriar, że jak u Horacego - nie wszystek umrę.
Z drugiej strony religie zawsze były narzędziem politycznym - czyli sposobem na ustawienie ludzi we właściwym szyku. Mieliśmy się czegoś bać i z tego strachu być posłużni władcom, kościołowi, magom, szamanom.

Więc nawet jeśli jest jakaś Opatrzność, to wiem, że to co dziś jest przedstawione, to tylko fantazja literacka i legenda przekazywana z ust do ust przez tysiące lat.
Z jednej strony chcę wierzyć, z drugiej strony do zapisów starego i nowego testamentu podchodzę sceptycznie.

Do kwestii związanej z kupczeniem sakramentami (bo za takie właśnie uznaję decydowanie komu ochrzcić dziecko, a komu nie i zmianę stanowiska w zależności od ofiary; tak samo z pogrzebami - bogaty poganin bez problemu zostanie "odprowadzony przez księdza do grobu" a biedny katolik już nie), podchodzę z postawą olewatorską.
Kler mnie nie obchodzi. To taka sama grupa zawodowa jak i inni.
Bywają fantastyczni lekarze i znieczulone konowały, prawi i uczciwi sędziowie i przekupne szuje; podobnie jest z księżmi.

Nie zmienia to faktu, że ja chciałabym uwierzyć, że przez ostatnie tygodnie i miesiące nie żegnam się z mamą na zawsze, że dalszy ciąg czeka na nas po drugiej stronie,
a jakoś nie mogę...

Katarzynko

ja nie mam do losu pretensji, bo myśląc czemu my, powinniśmy spytać czemu nie my, w czym jesteśmy lepsi.

Ale jakoś trudno mi teraz uwierzyć w życie po śmierci, jakiś głębszy sens tego naszego istnienia.
Z jednej strony, chodzę do kościoła, nie z przymusu, tylko z własnej woli, ale z wyznania wiary i innych modlitw to coraz trudniej wychodzi mi deklarowanie, że "oczekuję wskrzeszenia umarłych. I życia wiecznego w przyszłym świecie. "

Jakos to dla mnie bajka dla strapionych.

Może jestem bluźniercą, ale teraz inaczej nie umiem.

Staram się wierzyć, ale cały czas choroba niesie zwątpienie.
I gdzieś tam w głowie pojawia się pomysł, że może to wszystko o wieczności i życiu wiecznym wymyślili sobie na pocieszenie, właśnie tacy wystraszeni jak my, że to koniec.

Czy posypią się na mnie pioruny?

Moja mama zachorowała po raz pierwszy 6 lat temu zwątpiłam po raz pierwszy.
Teraz zwątpienie wróciło znów.

Czy coś jest po drugiej stronie, czy zamieniamy się w ogniwo łańcucha pokarmowego?
Jeśli to drugie - to po co to wszystko?