Znalezionych wyników: 6

Iwonko, wiesz, że tutaj znajdziesz zrozumienie, tak jak my wszyscy :littlehs:

Iwonko, jak dobrze, że się odezwałaś. Mam nadzieję, że się nie gniewasz, że tyle osób ze mną włącznie dzieliło się swoimi emocjami właśnie u Ciebie i myśląc o Tobie. Tak jakoś spontanicznie wyszło.
Uściskaj dzieciaczki, powtarzaj im, że Dziadzio już teraz zawsze będzie nad nimi czuwał i że w niebie jest mu lepiej. One, widać, muszą to przeżyć po swojemu. A jeśli chcą o tym, mówić, to już samo w sobie jest dla nich terapią, a pewnie i dla Ciebie w pewnym sensie też.
Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie, życzę dużo siły i spokoju.

Mnie wciąż trudno się pogodzić. Nadal tego wszystkiego nie ogarniam. Walczę też z depresją, która po odejściu Cioci znacznie się pogłębiła. Często nie mogę zasnąć, odtwarzam w pamięci te ostatnie, najtrudniejsze chwile. Podobno pierwszy rok jest najtrudniejszy - potem może będzie łatwiej. Tęsknię bardzo.

Pozdrawiam gorąco Iwonkę i Was wszystkie, dziewczyny kochane. To ważne, aby pamiętać, że nie jesteśmy same i że tego bólu, który teraz przeżywamy, doświadcza w pewnym momencie życia każdy człowiek. I nie ma na to mocnych. Koleżanka, która straciła Mamę w liceum, wytłumaczyła mi tak obrazowo, że z czasem rana się zabliźnia, a blizna mniej boli. Są dni lepsze i dni gorsze. Bardzo się pilnuję, żeby się nie rozklejać i nie mazać, bo Ciocia by tego nie chciała. Była silna i twarda - jak nasza Lucy :-). Staram się choć trochę Ją naśladować, choć przyznam, że idzie mi to raczej marnie. Serdeczności dla Was wszystkich.

Iwonka, ja też jestem z Wami. Podziwiam Twojego Tatę - nie każdemu jest dane być tak silnym. Te obecne chwile są najważniejsze, najcenniejsze. Oby było ich jeszcze dużo, jak najwięcej.

Iwonko...

Wierzę, że lekarze dołożą wszelkich starań, żeby Tatuś nie cierpiał i żeby był z Wami jak najdłużej.