[Anelia]

>> Komentarze dotyczą tego wątku <<

---

Karen i ja chciałabym Ciebie przywitać na forum. Przykro mi kiedy czytam w jakim tempie stan taty się zmienił Niektóre rzeczy są po prostu nieuniknione i przerastają Nas samych.

Funia napisał/a:

A jemu zawsze będzie lepiej we własnym domu niż w szpitalu.

też tak myślę.

Funia napisał/a:

A z kroplówkami, cewnikami - dacie radę, człowiek nie ma pojęcia ile ma siły, dopóki nie musi się zmierzyć z wyzwaniem.

Chciałabym się po prostu podpisać pod tymi słowami.
Z tego co widzę nie jesteś sama. Myślę, że dacie radę. Pielęgniarki z hospicjum, przychodzą, dają cenne wskazówki mówiąc co i jak należy robić, a w razie potrzeby są prawie zawsze dostępnę pod telefonem, w razie pogorszenia wsiadają w auto i są przy Was.
Karen ja byłam praktycznie sama z tatą od początku choroby, czasami zastanawiałam się co ja zrobię kiedy stan się pogorszy. Niestety przyszedł ten moment wręcz niespodziewanie a ja będąc z tym wszystkim sama dałam radę przejść przez najgorsze. Skąd brałam siły (?) miłość jaką czujemy do Naszych bliskich daje Nam tą siłę, chęć pomocy i walki. To wręcz samo przychodzi. Często myślałam o tym, że przecież mój tatko jest bardzo chory ale mimo to walczy i się nie poddaje - to dlaczego ja, zdrowa miałabym się poddać lub nie mieć siły ?!

Karen myślę, że dacie radę ! Miłość do bliskich potrafi wiele przejść !
Trzymam za was kciuki.
Pozdrawiam gorąco.

[Gonia]

Karen walczcie...My walczymy juz 11 mieisecy..zaraz 27 bedzie rok..ostatnio tatus jest slabszy,ale to ostatnie 2 tygodnie jakos tak..Ja nadal mam wiare ze jeszcze nam Pan Bog pozwoli razem pobyc..Pozdrawiam

[Karen]

Ojej to bardzo Ci Anelio współczuję że musiałaś być z tym wszystkim sama...
U nas jest o tyle łatwiej, że ja oprócz mamy mam 3 braci. Mieszkamy z dziadkami a za płotem jest druga babcia i bliska rodzina. Fakt że wiele rzeczy będziemy musieli sami przejśc ale jest ta psychiczna pomoc rodziny. No i w sumie w domu też zawsze ktoś jest. Mogę powiedzieć że jest jakaś prawda w powiedzeniu Co Cię nie dobije to Cię wzmocni tego się trzeba trzymać tak na codzień w każdej sytuacji.

[Funia]

Karen napisał/a:

Jeśli idzie o nastawienie do choroby taty i całej tej sytuacji to mi osobiście teraz jest nieco łatwiej przyjmować te coraz straszniejsze informacje bo na samym początku jak się dowiedziałam o tej chorobie zaczęłam oswajać się z myślą że może być bardzo źle.

z jednej strony dobrze, że jesteś realistką
z drugiej, stres, który będzie Ci towarzyszył (a może już towarzyszy) jest koszmarem. Tym gorzej, jeśli z pełną świadomością zmagasz/będziesz zmagać się sama.
Ja miałam mamę jeszcze 10 miesięcy od diagnozy, ale skutki destrukcyjnego stresu wychodzą dopiero teraz.
Dlatego celebruj pozytywnie, oczywiście w miarę możliwości, każdą dobrą chwilę z tatą. To pomoże i tacie i Tobie.
Tym bardziej, że tata też potrzebuje teraz spokoju i raczej wesołych niż smutnych chwil.

[Karen]

Przy tacie zawsze jestem w pionie, zresztą nawet w szpitalu jest czasem wesoło nie bardzo wiem co masz na myśli z tymi skutkami stresu i też nie do końca rozumiem co miałaś na myśli pisząc że nie do końca to jest dobre że mam takie realistyczne nastawienie z którym będę całkiem sama. Ja nie umiem niestety inaczej do tego podchodzić, poprostu mi jest tak łatwiej jak mam w głowie wszystko co się może stać. Natomiast oczywiście nadzieja jest bo wiadomo że ona umiera na końcu.

[JustynaS1975]

Karen, poczytuję Twoje wpisy, choć nie odzywam. Wspieram Cię 'wirtualnie'.

[Karen]

Wszystkim bardzo dziękuję za wsparcie fajne to forum jest. Nie będę oryginalna, ale naprawdę można tu z Wami porozmawiać wszystkim. Ktoś tu kiedyś fajnie napisał że tu się spotyka ludzi którzy przechodzą podobne problemy i dzięki temu nie przeraża rozmowa na każdy temat. Z autopsji widzę że wśród znajomych nie z każdym da się o tej całej sytuacji porozmawiać. Widzę że ktoś kto nie ma z takim chorym bezpośredniego kontaktu wielu spraw albo nie rozumie, albo wiele rzeczy poprostu przeraża. A tu wszyscy jesteście otwarci na każdy temat i dzięki temu jest namacalne to wsparcie ( mimo że wirtualne ).

[ela1]

Karen napisał/a:

Z autopsji widzę że wśród znajomych nie z każdym da się o tej całej sytuacji porozmawiać

Karen, bo ktoś kto nie przeżył realnie wszystkiego co jest związane z nowotworem, nie jest w stanie tego zrozumieć.
Nam rak uzmysłowił co jest w życiu najważniejsze......

Czekamy na wyniki
pozdrawiam

[JustynaS1975]

ela1 napisał/a:

Karen napisał/a: Z autopsji widzę że wśród znajomych nie z każdym da się o tej całej sytuacji porozmawiać Karen, bo ktoś kto nie przeżył realnie wszystkiego co jest związane z nowotworem, nie jest w stanie tego zrozumieć.

Rozmowa na bardzo trudne tematy (gdy się bardzo różnimy), w tym również rozmowy o chorobie np. nowotworowej (na poziomie osoba dotknięta tą chorobą - osoba niedotknięta tą chorobą) wymaga otwartości, dużej odwagi, umiejętności słuchania. 'O taki zestaw cech nie jest łatwo'.