[presja]

Nie wiem sama co mam o tym myśleć, nie wiem też czego oczekuję. Może chce usłyszeć i przeczytać że będzie dobrze, że to wszystko jeszcze tak ŹLE nie wygląda.

Teściowa ma 55 lat, nigdy na nic nie chorowała, bardzo o siebie dbała. Zawsze robiła wszystkie badania. Dostała skierowanie na Rzeszowa do dr. Skręta, narazie znów robią jej wszystkie badania od początku. Znów czeka na EKG.

[kucja15]

Presja zamartwianie się nic nie pomoże.
Konsultacja u dobrego ginekologa i szybkie podjęcie leczenia.Zapewne zabieg operacyjny,bad hist-pat.i dalsze decyzje w zależności od wyników.
Ja mam 56 lat.Walkę rozpoczęłam rok temu.Wcześniej byłam zdrowa jak ryba,systematycznie się badałam.I co?- dwa raki niezależne od siebie.
Podjęłam walkę.Póki co jest ok.Jeśli masz czas to przeczytaj mój opis na profilu.
Trzeba walczyć i być pozytwnie nastawionym.To 50% sukcesu w leczeniu,a reszta to sprawa medyków.
Życzę cierpliwości i wytrwałości oraz nadzieji, że będzie dobrze.
Pozdrawiam .

[presja]

kucja15- Dziękuje za odpowiedź, przeczytałam Twój wątek i Twoja historia przywraca nadzieję.

Teściowa jest w trakcie badań, mają jej robić koronoskopię i gastroskopię. Jutro będzie ją badał dr. Skręt, mam nadzieje że ustali harmonogram leczenia i dalszego postępowania.

Na chwilę obecną nie pozostaje już nic innego, albo leczyć się i walczyć albo założyć że nic się nie uda i czekać na śmierć. Myślę że po dzisiejszej rozmowie z teściową, stwierdzam że chyba zaczęło to do niej docierać a zwłaszcza to że musi walczyć bardzo dzielnie.

[kina]

leczenie jest upierdliwe i dlugie, ale da sie go przezyc .Moj guz mial ponad 15cm srednicy( taka glowka noworodka w obrebie brzucha -stan zawansowania IIIc G3 plus dwa guzki 1cm i 2cm meta na sieci ..i zajeta zatoka Douglasa.Nie dalo sie w pierwszej operacji wyciac wszystkiego.I zyje , zakonczylam leczenie trwajace 1,5 roku ,Od juz prawie trzech lat mam chorobe w remisji czego wszytkim zycze , Wrocilam do pracy, zapisalam sie najpierw na zumbe , teraz intensywnie gonie na tance .Co nie oznacza ze wyparlam swa chorobe , po prostu nauczylam sie z nia zyc i mojemu rakowi stale spiewam kolysanki by spal sobie w tej remisji jak najdluzej Zaakceptowalam rzeczywistosc i pogodzilam sie ze swym losem.A co ma byc kiedys to bedzie albo i nie bedzie.Zyje malymi radosnymi chwilami szarej codziennosci.Zachwycajac sie kazdym nowym przezytym porankiem.Przestalam sie zadreczac pierdolami, ktore kiedys wrecz zatruwaly mi zycie.Usmiecham sie czesciej niz kiedys , tryskam energią niczym wulkan zarazajac przyjaciol optymizmem.Choroba ta uczy pokory ,ale pokazuje tez co dla nas stanowi najwieksze w swym zyciu wartosci.Mnie bardzo odmieniła i mysle ze na duuuuzy plus.